Bij muziek uit Azerbeidzjan denk ik in eerste instantie aan de verschrikkelijke, trommelvlies-tergende dance-nummers die muzikanten uit dat land regelmatig laten horen op het Eurovisie Songfestival. Maar gelukkig herbergt Azerbeidzjan ook metalmuziek. Het uit Baku afkomstige Pyraweed staat op zaterdag als eerste geprogrammeerd in de grote zaal. De groep bestaat uit een bassist, een drummer en iemand die zorgt voor effects/samples. Geen gitarist dus. De ritmesectie trekt de kar, waarbij het ronkende basspel overheerst. Op plaat klinkt de combinatie van bulderende sludge-vocalen en rustige, bijna pratende zang (in de lijn van Om) best aardig. Deze middag komt het echter allemaal wat minder goed uit de verf. Ook de effecten/samples zijn nauwelijks hoorbaar in de overheersende muur van drum en bas. Pyraweed zet geen slecht optreden neer, maar weet ook niet echt te overtuigen. (Hugo)
Om een goed plekje te bemachtigen bij het optreden van Famyne haast ik mij naar Arena-zaal. Mijn tijdige aankomst in die zaal is achteraf gezien niet onnodig, want als Famyne begint te spelen, is de zaal behoorlijk vol. De Britten stonden twee jaar geleden ook al op Into The Void. De band uit Canterbury zet n van de beste optredens van de dag neer. De bandleden zijn vanaf het begin geconcentreerd en gaan volledig op in hun muziek. Famyne laat doom horen die uiteraard wat weg heeft van Candlemass, maar de groep klinkt fris en allesbehalve als een Candlemass-wannabe-band. Met zanger Tom Vane heeft de groep een uitstekende frontman met een dijk van een stem. Hij is klein van stuk, maar brengt de songs met veel gedrevenheid en theater (in de goede zin van het woord). Hoogtepunten in de set zijn The Slaveship en Dreamweaver, afkomstig van het recent uitgebrachte debuutalbum. (Hugo)
Op naar de volgende Engelse band. In de grote zaal speelt Boss Keloid uit Wigan. Op het nieuwe album Melted On The Inch heeft de band terecht veel positieve reacties gekregen. De progressieve doom/sludge werkt op plaat erg goed, maar vanmiddag lijkt de sound van Boss Keloid niet helemaal over te komen op het publiek. De songs staan bol van de muzikale wendingen. Voor het publiek dat de nummers niet kent, is het lastig om die te volgen en om aangehaakt te blijven. Het optreden echter staat bol van de dynamiek tussen de bandleden. Vooral het samenspel tussen gitarist Paul Swarbrick en toetsenist Matthew Milne is mooi om te zien. (Hugo)
Naxatras staat deze dag hoog op mijn must see-lijstje. De Grieken hebben drie prima psych-platen uitgebracht waarbij er uitsluitend gebruik gemaakt is van analoge opnameapparatuur en instrumentatie. Het drietal is momenteel bezig aan een grote, vijf weken durende tour door Europa. Dat psychedelische rock ook prima past op een festival als Into The Void, blijkt uit het optreden van Naxatras. De Arena-zaal puilt uit van de mensen en de band geniet zichtbaar van de positieve aandacht. Het drietal is erg goed op elkaar ingespeeld en blijft gedurende de hele set gefocust op zijn muziek. Interactie met het publiek is er nauwelijks. Geen probleem, want bij de gitaarsolos van John Delias en de strakke ritmesectie is het heerlijk wegdromen. Bij vlagen voegt bassist John Vagenas nog wat vocalen toe aan het geheel, maar eigenlijk heeft de muziek van Naxatras dat niet nodig. Al met al een uitstekend optreden van deze sympathieke Grieken.(Hugo)
De occulte hardrock van Lucifer weet de zaal aardig vol te krijgen, maar brengt het publiek niet meteen in extase. Met zijn wortels sterk in de jaren zeventig gevestigd, staat er een bijzondere formatie op het podium. Veel retrobands proberen het gevoel van weleer terug te brengen, maar Lucifer is n van de weinige groepen die daadwerkelijk het gevoel geeft weg te zijn gelopen uit dat tijdperk. De band bracht onlangs zijn tweede langspeler Lucifer II uit bij Century Media en is in Leeuwarden ter promotie hiervan. Blikvanger is zangeres Johanna Sadonis, die soepel het publiek weet te hypnotiseren met haar energieke performance en goede vocalen. Daaromheen staat een kader uiterst bekwame muzikanten, waarbij vooral de ritmesectie positief opvalt. Dat het publiek niet meteen valt voor Lucifer heeft te maken met dat de muziek vaak repetitief overkomt, waardoor de aandacht regelmatig verslapt. Het zijn de momenten van versnelling die voor opleving zorgen en het publiek wakker schudden. Het moment waarop Sadonis met een fles wijn op het podium staat en een sigaret opsteekt, komt echter nogal geforceerd over, maar vertolkingen van Before The Sun en California Son die daarna komen, doen dat vergeten. (Marcel)
Vanaf zeven uur zijn er ook optredens in het caf en op het Bidi-podium. Laatstgenoemde stage is als eerbetoon vernoemd naar Bidi van Drongelen. Booker van Bidibookings en manager van onder andere Vanderbuyst en Bliksem, die vorig jaar helaas plotseling kwam te overlijden. Het is daarna kiezen geblazen, want de optredens overlappen elkaar vanaf dat moment. Aangezien ik erg gecharmeerd ben van Dead Quiet kies ik voor het optreden op het Bidi-podium. Nou ja, op het podium klopt niet helemaal. Het is meer een weggestopt lokaaltje op de eerste verdieping zonder een daadwerlijk (verhoogd) podium. Het mag de pret niet drukken. Zanger Kevin Keegan geeft al aan dat de reden waarom ze daar moeten optreden waarschijnlijk is, omdat ze Canadese troublemakers zijn. De band is bezig met zijn eerste Europese tour. Opener Moon Curser laat meteen horen waar Dead Quiet voor staat: een heerlijke mix van ongepolijste hardrock en stoner en een vleugje doom. De rauwe strot van Keegan klinkt ook live lekker en is het genieten van zijn gitaarduels met Brock Macinnis. Met het iets progressievere Old Hopeless komt er einde aan een prima optreden van Dead Quiet. Een dag later krijg ik het zure nieuws via de zanger dat de band in Luik beroofd is. Alle inkomsten van de tour en enkele paspoorten zijn gestolen. Inmiddels heeft de band een Go Fund Me-campagne opgestart en kan het dankzij giften van vrienden, familie en fans de Europese tour alsnog voortzetten. (Hugo)
Het uit Duitsland afkomstige Mother Engine is een instrumentale stoner/space-band. Waar de formatie ooit begon met een vocalist in de gelederen, is deze in 2011 doorgegaan als een instrumentale groep. Sindsdien heeft de band drie platen uitgebracht met Hangar (2017) als laatste wapenfeit. De composities die de groep maakt, staan allemaal in het teken van een verhaal en zijn allemaal gerelateerd aan sciencefiction. Instrumentaal laten de Duitsers meerdere lagen horen en zijn er invloeden van Led Zeppelin tot aan Motorpsycho te horen. Op het podium gebeurt er veel en dan vooral bij gitarist Chris Trautenbach. Met een arsenaal aan pedalen vormt hij de spil van het geheel en weet hij het publiek te boeien met interessante riffs en uitgerekt soleerwerk. Het is vermakelijk om te zien met wat voor snelheid hij af en toe deze pedalen bedient en wat voor danspassen hij daarbij moet maken. Ook de ondersteuning van bassist Christian Dessel valt op. In de mix is zijn geluid naar voren gebracht, waardoor zijn werk goed te horen is. Een track van het trio beslaat al gauw meer dan een kwartier aan speelduur en zodoende krijgt het publiek niet meer dan drie en een half nummer te horen. Afsluiter Weihe/Leerlauf wordt ingekort, zodat alleen Weihe te horen is. "We hebben nog maar twaalf minuten", zegt Trautenbach richting het einde. "Dat maakt dat we nog maar een half nummer kunnen spelen." Uiteindelijk weet de gehele show te overtuigen. Het kan vrij pittig zijn om met alleen instrumentale muziek de toeschouwers een uur lang bij de les te houden, maar door voldoende afwisseling en geslaagde spanningsopbouw lukt dat Mother Engine meer dan prima. (Marcel)
De Engelse stoner/doomband Conan behoeft geen introductie meer. Naast Orange Goblin weet geen andere groep de Big Hall vandaag zo vol te krijgen als Conan. De zelfbenoemde "caveman battle doom"-groep stond in 2016 ook al op Into The Void en mag deze editie aantreden met een verse plaat op zak (Existential Void Guardian). Van dit album komen onder andere Vexxagon en Volt Thrower voorbij. Vooral eerstgenoemde wordt krachtig gespeeld. Het drietal op het podium geeft een sterke vertolking, maar daar zie je verder weinig van. Gehuld achter een constant rookgordijn, zijn er alleen silhouetten op het podium te zien en dit zorgt samen met de constante stroom aan ijzingwekkende, snijdende vocals van Jon Davis voor een beklemmende sfeer. De groep bedient het publiek met logge, zware klappen en zwaar uitputtende monsterriffs, maar schakelt met gemak over naar krachtige, snelle bulldozer-riffs. Met deze combinatie slaat Conan de toeschouwer murw en laat de band het publiek grotendeels vastgenageld aan de grond staan. Intensiever dan Conan wordt het vandaag niet op Into The Void. Zeer geslaagd optreden. (Marcel)
Ook het Belgisch/Nederlandse RRRags mag aantreden in het kleine Bidi-zaaltje. De groep heeft eerder dit jaar zijn eerste ep uitgebracht en bestaat uit (voormalig)-leden van Bliksem, The Devils Blood en Lords Of Altamont. RRRags speelt geen vuige doom of sludge, maar levert makkelijk in het gehoor liggende hardrock met een psychedelisch tintje. Opvallend is dat drummer Rob Martin de leadvocalen voor zijn rekening neemt. Op het album doet hij dat al goed, maar ook live (bijvoorbeeld in Bones en Silence Is Deafening) brengt hij zijn cleane zang loepzuiver. Hoogtepunt in de set is het instrumentale geweld in de psych-rocker Galaxys Hygiene. (Hugo)
Orange Goblin kan gerust gezien worden als de Motrhead van het stonerrock-genre. De Engelse formatie buldert maar door en brengt van tijd tot tijd prima platen uit. Origineel en vernieuwend bij lange na al niet meer, maar over vermakelijkheid valt absoluut niets te klagen. Zo is het dit jaar uitgebrachte The Wolf Bites Back een prima plaat en is het misschien wel n van de beste platen die Orange Goblin de laatste tien jaar heeft uitgebracht. Live staat de band altijd garant voor een feest en dat komt grotendeels door de sympathieke reus en frontman Ben Ward. Heersend wandelt hij over het podium, maakt grappen en lijkt op missie om zoveel mogelijk fans de hand te schudden en te voorzien van bier en water. Qua setlist presenteert de groep een mengeling van oud en nieuw materiaal. Hierbij krijgt zelfs een aantal nummers een live-debuut. Burn The Ships en Ghost Of The Primitives van het nieuwe album worden voor het eerst gespeeld, en ook de geweldige titeltrack komt voorbij. Laatstgenoemde lijkt alles in zich te hebben om een Orange Goblin-klassieker te worden. Voorzien van een geweldig intro, doordenderende coupletten en een catchy refrein, krijgt dit nummer aardig wat toeschouwers mee. Vooral het publiek voor in de zaal doet gretig mee met de show en volgt de bevelen van de vocalist zonder aarzelen op. Zo is daar constant beweging en tot groot vermaak van Ward vormt zich een wall of death. "Een wall of death op een stoner- en doomfestival, dat is zeldzaam.", lacht hij vervolgens. Hoogtepunten zijn er onder andere met het van het debuut afkomstige Saruman's Wish, het opzwepende The Devil's Whip en They Come Back en uiteraard afsluiter Red Tide Rising, die ervoor zorgt dat alle remmen losgaan. Orange Goblin is vanavond een overtuigende headliner en absoluut een fijne afwisseling tussen alle serieuze, andere bands. (Marcel)
Na de vermakelijke set van Orange Goblin keer ik toch weer terug naar de Bidi-zaal. Rond middernacht begint Child daar met zijn optreden. De Australirs spelen bluesrock met een vleugje doom. In de eerste nummers blijft de band ontevreden over het geluid. Blues needs reverb., zegt zanger/gitarist Mathias Northway dan ook enigszins sarcastisch tegen de geluidsman. Buiten wat vertraging lijdt het optreden er niet onder. Qua set ligt de focus op de laatste full-length Blueside. Northway is goed bij stem en de krachtige ritmesectie geeft de sfeervolle bluesrock een stevige ondertoon. De zaal is niet vol, maar de aanwezigen genieten ondanks de toeslaande vermoeidheid van een sfeervolle en memorable set van deze Australirs. (Hugo)
Acid King mag als laatste band van de avond aantreden in de grote zaal. Na het feest die Orange Goblin teweegbracht, heerst er nu een soort van ontspannenheid. Het publiek wordt meegevoerd door de hypnotiserende, doom-achtige, fuzzy riffs en de zwaarmoedige zang van Lori S. Op het optreden valt weinig aan te merken. De band is een geoliede machine en staat rustig zijn ding te doen op het podium. Veel interactie is er niet en op het podium gebeurt weinig noemenswaardigs. Muzikaal klinkt het allemaal prima, op een schoonheidsfoutje na bij Lori als ze even in de war is tussen haar zang en gitaarspel. Het optreden verloopt verder gestaag en voor veel mensen betekent Acid King een rustige einde van de dag. Een grandioze afsluiter is het optreden niet, maar het is prima vertoeven en wegdromen bij de zware, melancholische klanken van het trio. (Marcel)
Als allerlaatste op het programma staat Briqueville. Het Belgische gezelschap is een ietwat vreemde verschijning, aangezien de bandleden allemaal verkleed zijn in zwarte gewaden en met masker het podium opstappen. Een vergelijking met de theatrale verkleedpartij van Ghost is dan snel gemaakt, maar qua act en muziek is Briqueville totaal anders. Daarnaast bestaat de groep al meer dan tien jaar, waardoor je het eerder andersom kunt stellen dat Ghost op Briqueville lijkt. De muziek van de Belgen is grotendeels instrumentaal, maar wordt zo nu en dan ondersteund door naargeestige stemmen/zang van de toetsenist. De aankleding in combinatie met de muziek en de vocalen zorgen voor een soort spookachtig sfeertje. Het is hierbij jammer dat de composities vaak niet tot een tevredenstellend einde leiden. Er wordt wel een spanningsboog gecreerd, maar de climax is niet helemaal bevredigend. Het lukt de groep dan ook niet om de aandacht van het publiek de gehele speelduur vast te houden. In die zin is de act momenteel spannender dan de muziek, maar dit zou prima uitgebouwd kunnen worden tot een effectievere show. Wellicht heeft ook het late tijdstip ermee te maken dat het optreden niet geheel slaagt, maar het gevoel bekruipt na afloop dat er meer valt te behalen voor Briqueville. (Marcel)
De vijfde editie van Into The Void verloopt uiteindelijk, ondanks de afzegging van John Garcia, vrij vlekkeloos en zorgt voor een aantal fijne muzikale belevenissen. Met een zeer uitgebreid programma is er voor een ieder wat wils en valt er vooral veel te ontdekken. Het voordeel is dat er in elke uithoek van Neushoorn wel wat te beleven is op muzikaal gebied. Dit zorgt tevens ook voor een nadeel, omdat je door het drukke programma genoodzaakt bent om keuzes te maken. Al met al kan ook deze editie weer de boeken in gaan als uiterst geslaagd. De opkomst van het publiek was hoog en dat zorgde voor een gezellige drukte. Helaas zorgde diezelfde drukte er ook voor dat de zalen bij enkele optredens vol waren, waardoor je niet meer naar binnen kon. In die zin is Neushoorn inmiddels al bijna een maatje te klein voor Into The Void, zeker als de organisatie het festival wil laten groeien. Een punt van verbetering, dat niet zozeer bij de organisatie van het festival ligt, maar meer bij de zaal, is het onderhoud van de toiletten. Aan het einde van de avond was er niets fris meer aan. Laat dat dan de enige smet zijn, want verder was het volop genieten. Volgend jaar is er vast weer Into The Void en daar zijn wij dan graag weer bij aanwezig.
Met dank aan Gerben Duijster voor de foto's.
