Sarabande To Nihil is een van de twee ep’s die Ne Obliviscaris in eigen beheer heeft uitgebracht als bedankje voor de fans die de band in de zojuist genoemde campagne hebben gesteund. De drie nummers klokken een kleine drieëntwintig minuten, dus er valt genoeg te genieten. Alleen al opener Upon The Tongue Of Eloquence duurt ruim negen minuten en zit vol dynamiek: van vurige blastbeatgedeeltes tot minimalistische stukken (die gedragen worden door weemoedig, klassiek vioolspel en progressieve baspartijen) en alles daartussenin. Ook When The Black Hands Dance is een geweldig nummer, waarin met name de fraaie cleane zangpartijen op schitterende wijze contrasteren met het agressieve drumwerk. Ondanks de lengte van de nummers zit er een prachtige ‘flow’ in deze tracks.
Eerder beschreef ik de sound als een soort combinatie van Opeth, Disillusion, Orphaned Land en The Project Hate MXMXCIX. Die omschrijving is nog steeds van toepassing, maar dekt de lading niet helemaal, want Ne Obliviscaris heeft eigenlijk een volstrekt uniek geluid weten te creëren. De weemoedige vioolpartijen doen ook wel wat herinneringen oproepen aan een band als The Sins Of Thy Beloved, hoewel Ne Obliviscaris technisch heel wat meer onderlegd is. In vergelijking met het fenomenale debuutalbum Portal Of I valt op dat de productie op deze ep iets minder uitgebalanceerd is. Nu is dat ook niet zo verwonderlijk. De enorm gelaagde muziek van Ne Obliviscaris heeft echt baat bij een goede producer en een ruim studiobudget – en dat gaat wat minder makkelijk in eigen beheer. De sound heeft er gelukkig nergens echt onder te lijden.
De conclusie is simpel: iedereen die van avontuurlijke, extreme muziek houdt, moet Ne Obliviscaris een kans geven! Deze Australiërs zijn uniek in wat ze doen en leveren keer op keer briljant werk af dat na tientallen luisterbeurten nog niet verveelt.
Tracklist:
1. Upon The Tongue Of Eloquence
2. When The Black Hands Dance
3. All The Scarlet Tears
.jpeg){kind=small}
