Al snel blijkt echter dat de fans van Insomnium zich geen moment zorgen hoeven te maken. Deze band heeft zijn zaakjes perfect voor elkaar en weet nog altijd voort te borduren op de heerlijk melancholische en druilerige sfeer van de vorige platen. De muzikale en compositorische kwaliteit van de leden zorgt er tevens voor dat One For Sorrow nergens als een slap aftreksel aanvoelt. Sterker nog: de band lijkt de luisteraar alleen nog maar meer te trakteren op meeslepende melodielijnen, stijlvolle composities en pakkende, maar nergens t gelikte refreinen.
Het stemmige intro Inertia dient als een smaakvol aperitief voor het hoofdgerecht, dat gerust als een viersterrenmenu geclassificeerd kan worden. Het is namelijk van begin tot eind genieten van het surplus aan kwaliteit dat hier wordt geboden. Neem alleen al het eerste echte nummer, Through The Shadow: een prachtig nummer dat door zijn plechtige, ondersteunende keyboards en sublieme melodielijnen karakteristiek is voor deze band. Ook op nummers als Song Of The Blackest Bird, Unsung (met een bijzonder smaakvol refrein) en Every Hour Wounds (een van de stevigere nummers op het album, hoewel het fabuleuze gitaarwerk constant voor een melodieuze ondertoon zorgt) slaagt Insomnium erin om een mooie balans tussen melodie en melancholie te vinden. Het zijn songs waarin deze band bij uitstek zijn klasse etaleert en de gitaristen met prachtige, meeslepende riffs strooien alsof het pepernoten zijn.
Het vorige album liet al een aantal kleine accentverschillen horen in de vorm van de cleane zang die sporadisch opdook en een extra laag aan de muziek wist toe te voegen. Op One For Sorrow bouwt Insomnium dat verder uit. De meeste nummers bevatten hier en daar cleane zangpartijen, die in de meeste gevallen goed aansluiten bij de muziek. Het moge inmiddels duidelijk zijn: One For Sorrow is alweer het vijfde geweldige album van Insomnium op rij. Sterker nog: op dit album vallen alle stukjes misschien wel het best op hun plek. Er staat werkelijk geen enkel zwak moment op deze plaat (zelfs het ingetogen intermezzo Decoherence is in zijn eenvoud fraai en ontroerend). Als Insomnium op deze weg doorgaat, ligt de wereld voor hen open en wordt de band groter dan Dark Tranquillity en In Flames bij elkaar.
Tracklist:
1. Inertia
2. Through The Shadows
3. Song Of The Blackest Bird
4. Only One Who Waits
5. Unsung
6. Every Hour Wounds
7. Decoherence
8. Lay The Ghost To Rest
9. Regain The Fire
10. One For Sorrow