Wat de cd zelf betreft ben ik iets minder enthousiast. Hoewel de plaat, zoals gezegd, uitstekend is afgewerkt, is de inhoud nogal saai. De deathcorenummers kunnen zich in grote lijnen moeiteloos meten met de Amerikaanse grootheden, er ontbreken alleen wat kersen die deze taart van cake onderscheiden. On The Edge Of Perdition is een lekkere plaat, maar qua inhoud zijn de meeste nummers behoorlijk eentonig. Steeds die gigantische muur van geluid, steeds dezelfde breaks en als de brute grunt de hoge noot zoekt, dan worden het dezelfde hysterische klanken die ook al zo vaak bij dit soort bands zijn gebruikt en gehoord.

Jammer, want je kunt zoveel meer uit deze muziek halen zonder de in overvloed aanwezige agressie uit het oog te verliezen. De gitaren zouden er meer uit kunnen springen en soms is het zinvol om het geweld even te breken om de balans op te maken en de luisteraar vervolgens weer genadeloos mee te slepen. Dit gebeurt overigens wel op de laatste twee nummers. Ineens heeft The Protagonist een vette intro en slepende stukken en maakt het gebulder in de trage hekkensluiter All Minds As One plaats voor serene rust en kalme gitaren, om vlak voor de slotakkoorden nog even flink van zich af te slaan. Super, maar waarom komt dit pas helemaal aan het eind? Je hoeft de cd natuurlijk niet vol te proppen met duizelingwekkende loopings en eindeloze samples, echter zou een beetje meer variatie een cd als On The Edge Of Perdition absoluut sieren. Zo krijgt de muziek veel meer een eigen smoel, want in tijden van muzikale overschotten wordt het oor steeds kritischer.

Tracklist:
1. Through The Darkest Day
2. Myself And Nothing
3. On The Edge Of Perdition
4. No Shade Of Grey
5. With Every Insufferable Attempt
6. Underdogs
7. The Protagonist
8. All Minds As One