Een abstract tekstueel thema, een hybride van verschillende soorten metal, hardcore en industrial, surrealistisch artwork en zelfs een vergelijkbaar lettertype; het heeft er alle schijn van dat Buried Inside op het succes van Relapse� paradepaardje Mastodon wil meeliften. Gelukkig voor de originaliteitsbewonderaars gaat die vergelijking verder niet op: Buried Inside bestaat ongeveer even lang als Mastodon en bracht in het verleden ook al een plaat uit. Van makkelijk jatwerk kun je dus niet spreken.

Bovendien is de muziek van Buried Inside absoluut geen kopie van Mastodon. Door de dichtgeplamuurde gitaarmuur, de extreme krijs van frontman Nick en de vaak hoge tempo�s waarop de nummers worden afgewerkt doet Buried Inside eerder denken aan The End of het hardere werk van The Dillinger Escape Plan dan aan het �softere� Mastodon. Op zich klinken die namen veelbelovend en de eerste indruk van Buried Inside is zeker geen slechte. Krachtige nummers met een dominante rol voor de vele malen overgedubde gitaren, een sterke productie en een interessante stijl. Typisch Relapse-werk, veel nerveuze breaks en roffels, een zieke en opgefokte stem, je kent het allemaal wel. Muziek waar ik persoonlijk nooit genoeg van kan krijgen.

Hoewel? Nooit genoeg? Tot mijn verbazing heb ik met Buried Inside de eerste Relapse-band te pakken die niet hoger dan een vette 85 scoort. Niet dat deze plaat slecht is, absoluut niet, maar het raakt me gewoon niet zo zoals alle bovengenoemde bands dat wel wisten te doen. Buried Inside heeft niet de compositorische kwaliteiten van Mastodon, maar is ook weer niet zo extreem en over de top als (oude) Dillinger en The End dat zijn. Het is allemaal wat monotoon, zonder echt ergens boven de massa uit te springen. Ook heeft de band zich uitgeleefd in het knippen en plakken met ellelange, bloedsaaie intro�s en volkomen onnodige ambient tussennummers, wat de kracht van de teringherrie die erna volgt behoorlijk ondermijnt. Het tekstuele thema van het album is �tijd� en hoewel dat een interessant concept is laat Buried Inside met die intro�s en tussenstukjes ook duidelijk merken dat tijd ook heel moeilijk door te komen kan zijn.

Buried Inside is geen slechte band. In een tijdperk dat er Mastodons, Dillingers, Burnt By The Suns en Neurosissen rondlopen blijven ze gewoon wat achter. Dat neemt niet weg dat Chronoclast voor de liefhebbers van die progressieve stroming best te pruimen valt, zolang je geen nieuwe revolutie verwacht.

Tracklist:
1. Introduction
2. Time As Ideology
3. Time As Methology
4. Time As Surrogate Religion
5. Time As Imperialism
6. Reintroduction
7. Time As Abjection
8. Time As Automation
9. Time As Commodity
10. Time As Resistance