Necrophagist bestaat al wat langer dan vandaag, maar is tot voor kort erg onbekend gebleven. De band bracht slechts n, zeer moeilijk verkrijgbaar album uit, en speelde weinig live. Op dat debuut, Onset Of Putrefaction, bestond Necrophagist nog slechts uit bandbrein, gitarist en zanger Muhammed Suicmez, die de plaat met behulp van een drumcomputer in elkaar draaide. Nu heeft de band echter een volledige line-up, inclusief drummer, heeft men getekend bij Relapse en ligt de wereld voor het oprapen. Dat oprapen zal volgens mij wel gaan lukken, van Epitaph is een beul van een plaat. Alles is werkelijk tot in de details uitgewerkt, geen enkele noot of klap ligt niet goed in de muziek. Het drumwerk is zo verzorgd en strak dat ik me even afvroeg of hier niet als nog de heer D. Computer aan het werk was, de gitaarsolos zijn van een snelheid en die Steve Vai nog benauwde momenten zal bezorgen en het baswerk lijkt wel gedaan door Alex Webster. Necrophagist heeft niets aan het toeval overgelaten en dat is dan ook gelijk mijn grootste kritiekpunt. De muziek leeft te weinig. Het klinkt niet organisch genoeg. Natuurlijk, het is technische Deathmetal en geen Deathmetalfan die dat een bal zal interesseren, maar ik mis toch dat gevoel wat voor mij een belangrijk deel uit hoort te maken van de muziek.
Verder is er weinig te mekkeren, want hoe je het ook went of keert, Epitaph rost gewoon de ballen uit je broek en veegt de vloer aan met 90% van de bands die zichzelf technisch noemt. In het nummer Seven duiken nog even wat Meshuggah-invloeden op in de openingsriff, die lekker combineren met de zware grunt van Suicmez. Verplichte kost voor de Deathmetalfanaten, techneuten en zolderkamerpielers.
Tracklist:
1. Stabwound
2. The Stillborn One
3. Ignominious & Pale
4. Diminished To Be
5. Epitaph
6. Only Ash Remains
7. Seven
8. Symbiotic In Theory
