Aangezien er op dit e-zine geen cd-besprekingen of andere informatie over deze gerenommeerde band te vinden is, zal ik de geschiedenis van Skyclad in deze eerste paragraaf eens heel kort neerschrijven. Veertien jaar geleden begon de geschiedenis van deze band op een plaats waar alle bands horen te worden opgericht: op caf�. De groep werd opgericht door Martin Walkyier (voorheen ook bekend van de cultthrashband Sabbat), Graeme English en Steve Ramsey. De folkmetal was geboren en de rol van de viool was nog nooit zo nadrukkelijk aanwezig geweest in een metalband. Tussen het uitstekende debuut �Wayword Sons Of Mother Earth� (1991) en het goede �Folkemon' (2000) verschenen er een hele zooi cd�s die nog steeds erg vermakelijk zijn. �Prince Of The Poverty Line� (1994) is nog steeds mijn persoonlijke favoriet. In 2001 verliet Walkyier de band omdat hij gefrustreerd en teleurgesteld was in de muziekwereld (lees: platenmaatschappijen rijven het geld binnen en artiesten krijgen veel te weinig loon naar werken). Er kwam gelukkig een goede opvolger genaamd Kevin Ridley (vocalist, gitarist en toetsenist).

Ik heb erg uitgekeken naar dit �A semblance of normality� om twee redenen. De eerste reden was om uit te maken voor mezelf of Kevin Ridley zijn voorganger kan doen vergeten. De tweede reden was omdat ik benieuwd was hoe Skyclad anno 2004 zou klinken (zeker omdat er tegenwoordig veel folkmetalbandjes zijn, dus het is ook een verrassing om te horen of old good Skyclad nog altijd de grootste is of dat de band qua niveau ondertussen gepasseerd is).

Het eerste wat opvalt aan deze nieuwe plaat is de stijl en de klank van het geheel. De gitaren zijn niet in het standaard E gestemd maar in het stevigere D, en dat zorgt ervoor dat heel het album een stuk zwaarder klinkt. Misschien is dit �A semblance of normality� wel het meest metalgerichte album van de heren tot nu toe. Het geheel klinkt niet alleen zwaarder maar ook voller, en daar zit het �The Royal Philharmonic Orchestra� voor een groot deel tussen. De muziekpartijen van dat orkest worden niet gebruikt als basis voor de nummers maar vormen een mooie aanvulling; het zit als het ware verweven doorheen de zware riffs. 95 procent van de muziek is ook lekker uptempo en de refreinen blijven lekker hangen.

Tekstueel zit ook alles snor. Van politieke ge�ngageerde teksten (�A good day to bury bad news� en �The parliament of fools�) tot vrolijke feestteksten (�Anotherdrinkingsong�) tot geadapteerde oude Engelse teksten (�Ten little kingdoms�).

Na de eerst twee luisterbeurten was ik wat teleurgesteld in dit �A semblance of normality� maar dat gevoel is volledig verdwenen en nu (lees: een vijftal luisterbeurten verder) beschouw ik dit nieuwe album tot de beste albums van de op zich al interessante Skyclad discografie. Waarom? Luister maar bijvoorbeeld eens naar �Do they mean us�, �A survival campaign� of �The parliament of fools�!

Tracklist:
1. Intro (Pipes Solo)
2. Do they mean us ?
3. A good day to bury bad news
4. Anotherdrinkingsong
5. A survival campaign
6. The song of no-involvement
7. The parliament of fools
8. Ten little kingdoms
9. Like..A Ballad for the Disenchanted
10. Lightening the load
11. NTRWB
12. Hybrid blues
13. Outro (The dissolution of parliament)