Drie Zwitsers en drie Duitsers vormen samen Neverland. Voor ik het album voor de eerste keer had beluisterd, verwachtte ik standaard powermetal. Mijn verrassing was dan ook groot toen ik een vrij agressieve Symphony X-achtige gitaarriff hoorde. Terwijl ik luisterde naar de mini cd las ik dat de zanger be�nvloed is door Russel Allen en DC Cooper, de gitaristen door Michael Romeo, Kirk Hammet en meneer Malmsteen, de bassist door John Myung, de toetsenman door Jens Johansson en Andre Andersson en de drummer door onder andere Mike Portnoy. Ook las ik dat de heren elkaar hebben ontmoet op de muziekacademie en deze informatie maakte mij duidelijk dat de heren goede muzikanten zijn.

De grote vraag die toen bij mij opkwam was: ze kunnen zeer goed spelen, maar kunnen ze ook nummers schrijven? En de vraag die met die vraag ook direct in we opkwam: treden ze uit de al bewandelde paden van Symphony X; kortom zijn ze meer dan een 'clone-band'? Op die eerste vraag kan ik stellig 'ja' antwoorden. De vier nummers op deze mini cd klinken soepel, de refreinen blijven hangen, en de instrumentenmasturbatie blijft binnen de perken. De vier nummers lijken echter iets te veel op elkaar, maar dit schijfje blijft compositorisch toch 20 minuten lang boeien. Op die tweede vraag moet ik 'nog niet echt' antwoorden. De vier composities doen me echt veel te sterk denken aan Symphony X en Yngwie 'don't fuck with me' Malmsteen.

Maar alles bij elkaar opgeteld, is dit een goede en vooral erg professionele eerste echte release. Fans die niet willen blijven wachten tot Symphony X nog eens een album uitbrengt, kunnen dit een uitchecken.

Tracklist:
1. Neverland
2. No time te lose
3. Express your servant
4. Mysteria