In 2005 neemt Frontiers Music Srl, zoals het label wel vaker doet, het initiatief voor een nieuw project met de naam Allen/Lande. Magnus Karlsson (Primal Fear, Starbreaker, Last Tribe) is binnen het team de producer, de voornaamste instrumentalist en songwriter. Hij werkt drie albums lang samen met vocalisten Russell Allen (Symphony X) en Jrn Lande (Masterplan) en drummer Jaime Salazar. In 2013 nemen Timo Tolkki (ex-Stratovarius) en Jami Huovinen de posities over van Karlsson en Salazar. The Great Divide (2014) is daarvan het resultaat. Vijf jaar later is er weer een nieuwe line-up. Karlsson is terug, Anders Kllerfors zit op de drumkruk en zangeres Anette Olzon (The Dark Element, ex-Nightwish) neemt de positie achter de microfoon over van Lande.
Met de terugkeer van Karlsson is Worlds Apart deels een terugkeer naar de eerste drie platen van het initile project. Hij neemt het leeuwendeel van de instrumentatie voor zijn rekening (bas, gitaar, keyboard) en is wederom degene die de songs schrijft. Tegelijkertijd is er natuurlijk op vocaal gebied een groot verschil nu Olzon de zangpartijen op zich neemt. In de ene track doet ze dat solo (Ill Never Leave You, One More Chance, Cold Inside), in de andere vormt ze een duo met Allen (het titelnummer, What If I Live, No Sign Of Life, My Enemy en Whos Gonna Stop Me Now). Om het plaatje compleet te maken: Allen zingt in een paar songs solo (Never Die, Lost Soul, Who You Really Are).
Het levert een prettig album op met symfonische (power) metal/rock, waarop het er doorgaans melodieus en af en toe stevig aan toegaat, hoewel er ook ruimte is voor een paar (power)ballads, zoals Ill Never Leave You Alone, One More Chance en Cold Inside. Tevens zijn er rustigere passages in de krachtige tracks. Dat zijn met name de coupletten. De zang van Olzon leent zich uitstekend daarvoor, maar ook in de heavier stukken houdt ze zich goed staande, zo blijkt uit No Sign Of Life. Olzon zingt relatief hoog om een geslaagd contrast te vormen met Allen. Dat gaat doorgaans prima, al zijn de zanglijnen van beiden in My Enemy wat aan de gezapige kant. Ook had Allens bijdrage met oehs en ahs aan het begin van What If I Live achterwege gelaten mogen worden. Daartegenover staat zijn geslaagde voordracht in onder meer Who You Really Are.
Uiteraard draait het album om het vocale duo, maar ook instrumentaal is het gebodene solide. Never Die (orkestraties) en Lost Soul (opzwepend gitaarspel) bieden net dat beetje extra. In veel songs komt een solo voorbij en hier en daar is er ruimte voor licht-progressieve ideen, zoals in My Enemy, waarvan het refrein weliswaar rechttoe rechtaan is, maar elders elektronische elementen en een lange gitaarsolo zijn opgenomen.
Worlds Apart is een degelijke samenwerking van vier vakmuzikanten. Het is een iets te hard gemasterd album dat evenwel makkelijk wegluistert en voldoende catchy songs en muzikale inhoud heeft om ook op langere termijn interessant te blijven. Het is weliswaar geen topplaat, maar de combinatie Allen en Olzon, waar je van tevoren wellicht je twijfels over hebt omdat de stemmen ver uit elkaar liggen, werkt verrassend geslaagd.
Tracklist:
1. Never Die
2. Worlds Apart
3. Ill Never Leave You
4. What If I Live
5. Lost Soul
6. No Sign Of Life
7. One More Chance
8. My Enemy
9. Who You Really Are
10. Cold Inside
11. Whos Gonna Stop Me Now
