Carnivore opent met het gelijknamige, zware, horrorachtige titelnummer. Naast de logge riffs is er ook ruimte voor wat soleerwerk van sterkhouder Ernie C. Point The Finger is een lekkere uptempo knaller waarin de eerste gastmuzikant van dit album te horen is. Riley Gales (Power Trip) rauwe stemgeluid sluit goed aan bij het hardcore-geluid. Het vlotte tempo is ook naar de uitstekende single Bum-Rush doorgetrokken, waarbij vooral de swingende breaks goed beklijven. Over beklijven besproken: het wel erg karige Another Level doet dat allerminst. De gastbijdrage van Jamey Jasta (Hatebreed) is overbodig aangezien hij alleen tijdens de refreinen ondersteunt. Ook Ice-Ts monotone hit Colors uit 1988 valt buiten de boot. Ondanks dat het in een Body Count-jasje is gestoken, valt er niets spannends te ontdekken in de van oorsprong hiphoptrack.
Het beladen No Remorse is na deze nummers dan ook een ware verademing. Hierin horen we Body Count op zijn best met vette powerchords en een spittende Ice-T, die de vorige speelminuten alweer gelijk de grond in blaft. Amy Lee (Evanescence) brengt met haar sprookjesacthtige zang een contrast in het eveneens strakke When I'm Gone, waarbij vooral de teksten ijzersterk zijn. Datzelfde geldt voor Thee Critical Beatdown en afsluiter The Hate Is Real met het door Slayer genspireerde gitaarwerk, kletterende bassnaren en groovend drumwerk. De voorliefde is niet te ontkennen.
Carnivore heeft midden in de tracklist wat zwakkere tracks staan, maar die wegen niet op tegen de overige sterke nummers. Bij Body Count weet je inmiddels wat je kunt verwachten. In dat opzicht ligt deze zevende plaat mooi in het verlengde van Bloodlust uit 2017.
Tracklist:
1. Carnivore
2. Point The Finger (feat. Riley Gale)
3. Bum-Rush
4. Ace Of Spades
5. Another Level (feat. Jamey Jasta)
6. Colors - 2020
7. No Remorse
8. When Im Gone (feat. Amy Lee)
9. Thee Critical Beatdown
10. The Hate Is Real
