Waar veel hedendaagse bands struikelen over technische hoogstandjes, hanteert Suicide Silence op de nieuwste langspeler een Jip en Janneke-strategie. Met een mix van het effectiefste en eenvoudigste uit death metal en hardcore luistert het hele album makkelijk weg. Na een dreigende intro zwiepen de Amerikanen een loodzware sloopkogel met een rotvaart je woonkamer in en aan het einde van deze rit ligt geen baksteen meer recht. Knetters, wat een binnenkomer. De powerchords vliegen om je oren als Two Steps een weg baant door de kletterende baspedalen van drummer Alex Lopez. Tijdens Feel Alive, Love Me To Death en Deaths Anxiety krijgen we deathmetalriffs en blastbeats te horen die zo dik zijn als stroop. De lompe breaks tussendoor zorgen voor het vertrouwde core-gevoel.
Zwakke broeders vinden we niet terug tussen de elf nummers. Enkele tracks zoals In Hiding en Serene Obscene wijken wel licht af van het overige materiaal. Het is dan vooral de ritmesectie in combinatie met de hakkende drumpartijen die doen denken aan Slipknot. De snijdende krijszang van vocalist Hernan Hermida zorgt ook op die momenten voor het eigen, inmiddels herkenbare geluid. Zo weet Suicide Silence op dit gelijknamige album het beste van beide te vermengen.
Elke dag zuurkool is niet lekker, maar wel als het volgens moeders recept is klaargemaakt. Er zal niemand met lange tanden beginnen of eindigen aan Suicide Silence. Het verlies is genomen en het commentaar is omgezet in een vetgedrukt statement. Het enige wat nog mist is een mogelijkheid om live uit je plaat te gaan onder het genot van de nieuwe klanken. Bezoekers van Jera On Air en Graspop Metal Meeting 2020 zijn alvast spekkoper.
Tracklist:
1. Meltdown
2. Two Steps
3. Feel Alive
4. Love Me To Death
5. In Hiding
6. Death's Anxiety
7. Skin Tight
8. The Scythe
9. Serene Obscene
10. Disaster Valley
11. Become The Hunter
