De opener van deze avond is de Poolse Devilish Impressions. Aan de drie heren en ��n dame de taak om het publiek op te warmen voor al het moois dat er nog moet gaan komen. Overigens is het publiek vanavond gewillig en begint de uitgestalde massa toeschouwers na de eerste paar nummers al sporadisch in beweging te komen.
Devilish Impressions is voor een band als Behemoth een uitermate passende opener. De eveneens in de witte schmink gedoopte gezichten hebben een krijgshaftige uitdrukking en ook de afkeer jegens onze lieve heer wordt op visueel vlak goed gevoed. Muzikaal klinkt de band vooral heel erg op z'n "melo-Pools" en heeft wat weg van de muziek van Vesania, Shadows Land en uiteraard Behemoth, plus een flinke dosis toetsen. Niets opzienbarends, wat overigens niet wegneemt dat Devilish Impressions vanavond voor een goede aftrap zorgt. Hoewel de toetsen als een beetje overbodig klinken (er is dikwijls geen functionele connectie met de rest van het geheel) en de stemovergang van grunt naar een enigszins heldere noot niet altijd even soepel loopt, vult de band de show verder met degelijke zaken. Goed geluid, een nette presentatie en een aardig gevarieerde nummerkeuze, waarvan de live-versies van met name T.H.O.R.N.S. en de hekkensluiter I Am The Son Of God positief in het oor springen.

Wat na Devilish Impressions volgt is ��n brok wilde chaos. Suicide Silence is in ieder geval alvast de naam, aan deze naam zit vanavond een hoop wanorde gekleefd. Wat deze band op tour met Behemoth doet, is mij tot op heden een raadsel, voor de band zelf vormt het muzikale verschil met de headliner in ieder geval geen drempel om Baroeg eens flink op z'n kop te zetten en dat is ook precies wat er gebeurt op het moment dat Suicide Silence begint te spelen.
Typische Amerikaanse deathcore (en typisch Amerikaanse grappen als: "This is our first time in Germany"), dat is wat de uit de U.S. and A afkomstige band uit de koffer trekt. Op het moment dat de verrassing bij het grootste deel van het publiek inslaat, drommen de kenners van de band zich naar voren richting de vuurlinie, want op het podium is het inmiddels ��n groot gekkenhuis. Net als alle andere bands uit dit genre is ook Suicide Silence verre van statisch. Met name de kont van frontman Mitch Lucker lijkt non-stop vlammen te schieten, werkelijk geen seconde staat die man stil. Vanzelfsprekend is dit ook muziek waarbij de geachte aanwezigen niet van plan zijn om het optreden met de armen over elkaar uit te kijken. De fans zetten de toon, de rest sluit aan en zo wordt het plots, met als hoogtepunten Swarm en The Fallen, heel roerig in de zaal. Pitten, vliegen, bangen, brullen, flippen... alles mag en alles kan. Bier vliegt door de lucht, gevolgd door vuisten, haren en de schoenen van een verdwaalde crowdsurfer.

Hoewel Suicide Silence een behoorlijke draaikolk aan energie en menselijk vlees weet te ontketenen, kan geen band vanavond tippen aan de onbetwiste headliner, Behemoth. Liefhebber of niet, de pet gaat tijdens de live-shows van deze band te allen tijde af. Zoals verwacht is de zaal dan ook tot de nok toe gevuld met uitzinnig publiek en rost Behemoth met gemak de pilaren van onder het dak. Als de opener Slaying The Prophets Ov Isa wordt ingezet gaat de hele tent volledig los en staat de heelhuidse bijwoning van de show gelijk aan overleven, met name in de voorste rijen en het hart van de zaal. Het enthousiasme van het publiek is ongekend, een terechte opsteker voor de band, tijdens de eerste show van deze tour.
Nu weet Behemoth ook wel hoe muziek gepresenteerd dient te worden. Dankzij de inmiddels vele gespeelde shows heeft de band een vaste hand met betrekking tot publiekbespeling ontwikkeld. Met name frontman Nergal leidt de show in goede banen door middel van humor, vermanning en opzweping. Voorafgaand aan Christians To The Lions krijgen wij "a short lesson in history" en na de mededeling: "This is how we bang in Poland" geven de snarenplukkers van Behemoth een sublieme, ritmische en woeste workshop in haarzwaaien, waarbij de gitaren een prominente plaats krijgen toegewezen. Zweet noch moeite worden gespaard om de aandacht vast te houden, en met succes.

Maar waar het natuurlijk allemaal om draait is muziek en muziek laat vanavond enkel sporen van verwoesting achter. Achteraf heb ik mensen horen constateren dat het geluid niet helemaal optimaal was, hier heb ik echter weinig van meegekregen omdat je vooraan sowieso te dicht op de versterkers staat. Toch lijkt dit bij niemand een overwegend negatieve nasmaak na te laten. De superstrakke, militant donderende en door merg en been vurende uitvoering van de set weet dit alles moeiteloos onder het beton te schuiven. Ook vanavond staat Behemoth als podiumbeest te boek.
Uiteraard is het grootste deel van de set afkomstig uit de deathmetal-era, hoewel er met From The Pagan Vastlands, Summoning (Of The Ancient Ones) en Decade Of Therion nog wel even wordt teruggegrepen naar de tijden van de kille black. Verder trakteert Behemoth op onder meer Rome 64 C.E , Sculpting The Throne Ov Seth, At The Left Hand Ov God, Demigod, Conquer All, Chant For Eschaton 2000, Christgrinding Avenue, Prometherion, As Above So Below en Slaves Shall Serve en verlaat de band Baroeg uiteindelijk met een knipoog, in de vorm van Turbonegro's I Got Erection.

Goed, het mag dus duidelijk zijn dat dit busje vol met Polen gerust nog eens door deze regionen mag brommen. Graag zelfs!

Suicide Silence:

Devilish Impressions: