Het uit de Verenigde Staten afkomstige Edge Of Paradise is een bijzonder fenomeen. De groep, die de bescheiden successen vooral te danken heeft aan de verleidelijkheid van zangeres Margarita Monet, werkt hard en reist de hele wereld rond. Zo staat de band uit Los Angeles binnenkort in het voorprogramma van Sonata Arctica in 013 te Tilburg. Aldaar presenteert de melodieuze metalformatie Universe.
Deze derde full-length is het sterkste product dat het kwintet op de wereld heeft gezet. Kosten noch moeite zijn gespaard om dat voor elkaar te krijgen. Zo gingen de Amerikanen in zee met producer Mike Plotnikoff (Papa Roach, Halestorm, Buckcherry) en mixman Jacob Hansen (Volbeat, Amaranthe, Destruction). Dan weet je dat het met de sound goed zit.
Ook compositorisch komt het vijftal muzikanten ijzersterk voor de dag. Verwacht een combinatie van groovy, rockende metal met traditionele riffs, veel melodie en een industrial-touch. Het is moeilijk om stil te blijven zitten op de songs, die in veel gevallen een sterk refrein bevatten dat je al na een paar keer beluisteren mee kunt zingen.
Zoals we al over voorganger Immortal Waltz (2015) meldden, kun je wat met de zwoele, hijgende en theatrale zang van de in Armeni geboren frontvrouw of niet. Of je laat je verleiden door haar sexy voordracht, of de excentrieke zang met een slissende s werkt op de lachspieren. Het is echt een kwestie van love it or hate it. Ze kan beslist zingen, zoals ze laat horen in bijvoorbeeld het overtuigende Electrify, dat op organische wijze oosterse elementen bevat. In het wat abrupt eindigende Alone komt haar emotie goed naar voren en doet ze even aan Katy Perry denken. In World overdrijft de door Dio genspireerde dame de zwoele zang, maar de ballad bevat tevens overtuigende, zeer hoge uithalen.
De eerste helft van het album toont Edge Of Paradise van zijn sterkste kant. Het zojuist besproken Electrify is slechts n van de vele hoogtepunten. Het erop volgende titelnummer swingt de pan uit. Dat komt niet alleen door de eurobeat en elektronische elementen, maar ook vanwege de gave riff, waarop je niet kunt stil blijven zitten. Ook Hollow is zon stamper. Alone doet het veel rustiger aan. Deze veelzijdige track belicht breekbaarheid en bevat een fantastisch refrein.
De tweede helft bevat wat minder beklijvende songs (Perfect Disaster). Het gebodene is niet slecht, maar gaat wat onopgemerkt voorbij. Daar kan het soleerwerk in Perfect Disaster geen verandering in brengen en ook de traditionele metalriffs missen nt die inspiratie en het adrenalineverhogende effect. Het Garbage-achtige Face Of Fear is dankzij het beklijvende refrein en de gothic-achtige keyboardmelodie het hoogtepunt op kant b van het album. De instrumentatie staat in dienst van de zang, al eindigt het album vreemd genoeg met een instrumentaal hoogstandje.
Val je voor de charmes van mevrouw Monet of niet? Het antwoord op die vraag bepaalt of je wat met Edge Of Paradise kunt of niet. Ondanks haar tekortkomingen op het gebied van articulatie komt ze met zeer aansprekende zanglijnen en memorabele refreinen. De songs blijven makkelijk hangen en nodigen uit om opnieuw beluisterd te worden. Hier is beslist een doelgroep voor warm te krijgen. Het is zeker geen album zonder tekortkomingen, maar niet alles hoeft perfect te zijn.
Tracklist:
1. Fire
2. Electrify
3. Universe
4. Alone
5. Hollow
6. World
7. Perfect Disaster
8. Face Of Fear
9. Stars
10. Burn The Sun
