Het is mooi om te zien dat Anette Olzon inmiddels een plek heeft gevonden waar ze zich gelukkig voelt en waar haar vocalen optimaal tot hun recht komen. En dan te bedenken dat The Dark Element toevallig is ontstaan door toedoen van Frontiers Music. Zonder het label hadden de ex-zangeres van Nightwish en multi-instrumentalist, songwriter en producer Jani Liimatainen (Cain's Offering, Insomnium, ex-Sonata Arctica) elkaar wellicht nooit ontmoet om dit project vorm te geven.
The Dark Element lijkt haar op het lijf geschreven te zijn. Het debuutalbum was al een sterk visitekaartje, maar op deze opvolger overtreft ze zichzelf. Liimatinen laat binnen de songwriting veel ruimte open voor haar kwaliteiten en dat terwijl de nieuwe songs regelmatig steviger uitpakken dan die van een paar jaar geleden. Ze zijn bovendien voller, krachtiger en bombastischer. De gitaarpartijen staan prominenter in de mix en daardoor doet het album meer metal aan dan The Dark Element (2017).
Het symfonische Not Your Monster opent het album op een solide manier. Daarna barst het echt los met het fantastische titelnummer, waarin zowel de instrumentatie als de zangmelodien memorabel zijn. Dat gaat veel beweging en meezingers opleveren tijdens concerten. Het niveau blijft daarna hoog met het zware When It All Comes Down en het lichtere Silence Between The Words, waarin duidelijk de jarentachtiginvloeden van onder meer Kim Wildes Keep Me Hangin On naar voren komen.
In elke track spelen zowel het gitaar- als toetsenwerk een belangrijke rol. De ene keer (Pills On My Pillow) neigt het naar eurodance en komt de naam van Amaranthe in gedachten op en de andere keer is de vergelijking met Nightwish onvermijdelijk (Not Your Monster). In elke compositie is er in de brug ruimte voor een instrumentaal hoogstandje. Zo is er een gitaarsolo in When It All Comes Down, een bassolo in het titelnummer en een progressieve twist in Get Out Of My Head.
Het draait uiteindelijk om de vocalen van de achtenveertigjarige zangeres. De Zweedse komt in elke track met prima zanglijnen, waarvan vele in je hoofd blijven rondzingen. In de goed opgebouwde powerballad To Whatever End komt de emotie goed door en op andere momenten kun je goed horen dat ze veel plezier heeft ervaren bij het inzingen van de teksten.
Veel songs zijn op een soortgelijke manier opgebouwd. Toch voorkomt The Dark Element verveling. Niet alleen vanwege de memorabele nummers, maar door slim te wisselen in tempo of kleur. Zo volgt de powermetaltrack The Pallbearer Walks Alone op het relatief rustige, fantastische To Whatever End en ligt de nadruk in If I Had A Heart op melodie. Als het even t simpel dreigt te worden in Get Out Of My Head, verrast men kortstondig met Daft Punk-achtige funk. De voorlaatste songs zullen bij weinig fans bovenaan de favorietenlijst staan, maar het album gaat niet als een nachtkaars uit en eindigt verrassend en goed met het relaxte, deels jazzy I Have To Go.
Zo heeft het energieke Songs The Night Sings van alles te bieden. De instrumentatie en zang vullen elkaar uitstekend aan. Je kunt horen dat de ervaring van de samenwerking zich dit keer uitbetaalt. Het zou erg fijn zijn als The Dark Element ook live van zich gaat laten horen, want die behoefte zal er op grote schaal zijn op basis van twee ijzersterke albums.
Tracklist:
1. Not Your Monster
2. Songs The Night Sings
3. When It All Comes Down
4. Silence Between The Words
5. Pills On My Pillow
6. To Whatever End
7. The Pallbearer Walks Alone
8. Get Out Of My Head
9. If I Had A Heart
10. You Will Learn
11. I Have To Go
