Hemina blijkt een oude vochtmaat te zijn die ongeveer gelijk is aan een halve Engelse pint. Met deze informatie kunt u niks. Behalve wellicht uw nieuwsgierigheid stillen. Ik werd in ieder geval op het verkeerde been gezet. Ik dacht dat het een Finse band zou zijn; of iets in die hoek. Maar de heren vertegenwoordigen de steeds groter wordende Ozzie prog-scene.
Het is dan ook niet gek dat namen als Voyager en Karnivool in gedachte opkomen. Helaas, of gelukkig, al naar gelang uw voorkeur, gooit dit kwartet het over een iets andere boeg. Neem bijvoorbeeld de zang. De niet altijd even goed gekozen, minder voor de hand liggende zanglijnen flirten met enige regelmaat met power metal en aanverwante genres. Daar komt bij dat de drie heren en dame een fetish hebben voor zangharmonien. Niet voor niets staan alle bandleden ook als vocalist op de promosheet. Ze beheersen het kunstje uitermate goed, maar het is af en toe wat te makkelijk, te goedkoop. Het neigt daardoor wat naar stadionrock en dat was toch niet de bedoeling, me dunkt. Aan de andere kant doet het hier en daar aan Devin Townsend denken. Dat lijkt er meer op, zullen we maar zeggen. Ook namen als Vandenplas, Pain Of Salvation en Shadow Gallery passeren de revue. Allemaal ouwe progrockers, zult u denken. Maar een referentie aan een band als Leprous of Haken misstaat de band niet.
Regelmatig worden de tracks opgeluisterd door heavy synths. Dat is gek, want geen van de bandleden speelt keys, aldus hun eigen bio. Voormalig toetsenist Phillip Eltakchi is toch al een aardig tijdje vertrokken. Maar ja, alles kan vanaf laptop tegenwoordig, h? Gelukkig liggen de toetsen doorgaans niet al te prominent in de mix en worden ze spaarzaam ingezet.
Het viertal musici beheerst vrijwel alle facetten van het proggenre en dat blijkt ook wel uit de diversiteit op deze schijf. Een en ander kan wat onsamenhangend overkomen. Neem bijvoorbeeld Everything Unsaid waarin de vocale harmonien slechts begeleid worden door een akoestische gitaar. Die komt wat plompverloren over en lijkt een vreemde keuze op dit album. Maar daar geeft de band zelf antwoord op.
Night Echoes blijkt namelijk een conceptalbum te zijn rondom een jongvolwassene die dealt met het overlijden van zijn vader die zelfmoord gepleegd heeft. Heftige shit natuurlijk, met veel verschillende overpeinzingen en emoties. Ineens vallen de puzzelstukjes op hun plek en is dit ineens een intens en emotioneel album. Belt u alstublieft 113 als het u (te veel) aangrijpt of het te dichtbij komt, of zwelg even lekker in uw verdriet en emoties; samen met deze proggende Ozzies.
Tracklist:
1. The Only Way
2. What's The Catch?
3. We Will
4. One Short
5. Flat
6. Everything Unsaid
7. Nostalgia
8. In Technicolour
9. Flicker
