De derde langspeler van Firespawn alweer. Als we bassist A. Impaler mogen geloven, is dit een collectie songs waarbij de heren verder outside the box hebben gezocht naar invloeden dan voorheen. Dit om niet in herhaling te vallen ten opzichte van eerder werk. Een mooi reclamepraatje, maar is het ook daadwerkelijk gelukt om een fris klinkend album te maken?
Het is nog steeds overduidelijk death metal wat de klok slaat, maar het ervaren kwintet (met een indrukwekkend cv, opgebouwd in onder meer Entombed, Unleashed, Necrophobic) komt trager en uitdagender voor de dag dan op de vorige twee platen. Direct in opener The Gallows End gaan de mannen progressiever te werk dan op de eerste twee langspelers met tempowisselingen en een oosters getinte gitaarlead. Een interessante benadering die positief uitpakt, net als het drumwerk van Matte Modin dat af en toe aan Opeth doet denken (Death And Damnation en The Hunter) of aan Morbid Angel (Heathen Blood en Godlessness). Zelfs in de relatief straightforwardtracks komt hij met interessante twists.
Net als op Shadow Realms (2015) en The Reprobate (2017) is het gitaarwerk echter het attractiefste element van de composities. De ene keer is het traag groovend, zoals in het loodzware, wat minder overtuigende titelnummer, de andere keer meer thrash- of deathmetalgerelateerd. Verrassend is het Opethiaanse getokkel in het korte intermezzo Cold Void. De collectie songs biedt dus veel afwisseling, al zit je niet altijd op het puntje van je stoel. De gaafste riffs vind je in het dreigende The Great One, waarin ze elkaar heel intrigerend aanvullen, Godlessness en in The Hunter, dankzij de vette Cannibal Corpse-grooves waar je niet op stil kunt blijven zitten. De beste leadpartijen vind je in Death And Damnation, hoewel er meer momenten zijn die indruk maken. Zo zijn de ideeën vanuit de klassieke muziek knap omgezet naar snel gitaarwerk in Heathen Blood.
Zanger LG Petrov houdt niet zo van variatie. Hij buldert zich een weg door de composities. Zijn vocalen zijn in het verleden beter geweest, maar de neanderthaler is gelukkig wel verstaanbaar gebleven. Zowel de zang als de muziek klinken wat helderder, vooral de instrumentatie. Er zit minder distortion op de gitaarpartijen en daardoor ademt het geheel meer dan op de vorige twee full-lengths.
Abominate is vanwege de focus op vernieuwing de meest interessante Firespawn-release tot nu toe, al kan het kwintet niet over de hele lengte imponeren. Met zijn afwisseling tussen recht door zee-nummers en technischere/progressievere composities verveel je je echter niet snel, al kak je even in tijdens het titelnummer en tegen het einde. Een topalbum is het dus niet, maar de fans van Firespawn zullen zeker tevreden zijn dankzij meerdere gave tracks van een gemotiveerde en geïnspireerd klinkende groep ervaren muzikanten.
Tracklist:
1. The Gallows End
2. Death And Damnation
3. Abominate
4. Heathen Blood
5. The Great One
6. Cold Void
7. The Hunter
8. Godlessness
9. Blind Kingdom
10. The Undertaker
11. Black Wings Of The Apocalypse
