Na een flitsende start in de vorm van het nog steeds hoog aangeschreven debuutalbum Climax (2013), begon het enkele jaren geleden te rommelen in de gelederen van de Finse post-punkgroep Beastmilk. Nadat gitarist en mede-oprichter Johan �Goatspeed� Snell min of meer uit de band gebonjourd werd, veranderden de overgebleven leden de naam in Grave Pleasures, waarmee in 2015 via het grote platenlabel Columbia het meer gepolijste Dreamcrash werd uitgebracht. De plaat wist niet iedereen te bekoren, maar de band consolideerde er desondanks zijn vooruitgesnelde status mee. Inmiddels heeft Grave Pleasures onderdak gevonden bij Century Media Records en ligt met Motherblood alweer een tijdje een nieuw album in de schappen.

Deze nieuwe telg schiet bijzonder energiek uit de startblokken met het puike trio songs Infatuation Overkill, Doomsday Rainbows en Be My Hiroshima. Het stuwende drumwerk, de ronkende riffs en de catchy refreinen zorgen ervoor dat deze tracks erg opzwepend zijn. Mat McNerney heeft een direct herkenbare stem, waarmee hij ook Hexvessel tot zo�n eigenzinnige band maakt. Hij heeft een zwaarmoedig, donker en warmbloedig stemgeluid dat velen ongetwijfeld als �sexy� zouden bestempelen. Het past perfect bij de cynische, dansbare doodstonen (de band noemt het �apocalyptic death rock�, maar we kunnen het ook gewoon post-punk/new wave noemen) die Grave Pleasures in instrumentaal opzicht voortbrengt.

Er wordt in veel tracks lekker gerockt. Mind Intruder, Laughing Abyss en de heerlijke afsluiter Haunted Afterlife zijn zeer verslavende, catchy, onderkoelde liedjes, met schurende riffs en vooral een prominente rol voor stuwende, pompende drumritmes, perfect gespeeld door Ajattara en ex-Shining-drummer Rainer Tuomikanto. Leadgitarist Juho Vanhanen (Oranssi Pazuzu) is verantwoordelijk voor het grootste deel van de nummers. Ook op de sporadische momenten dat het tempo naar beneden gaat (zoals Atomic Christ, een nummer waarop Current 93-zanger David Tibet overigens het gesproken intro verzorgt), houdt Grave Pleasures de aandacht moeiteloos vast.

De muziek heeft vooral wat weg van In Solitude, maar in het ruigere rockwerk doet de band qua instrumentatie ook wel een beetje GOLD- en DOOL-achtig aan. Toch liggen de invloeden van de band vooral in de hoekige post-punk. Grave Pleasures kan vooral gezien worden als een �gevampte�, rockende, moderne versie van groepen als The Cure en Bauhaus. Motherblood duurt in totaal maar zesendertig minuten, maar er staat geen overbodige minuut op het album. De band weet de muziek uitstekend te doseren en ook dat is tegenwoordig een verademing.

Hoe fijn Grave Pleasures op Motherblood echter ook klinkt, de muziek schreeuwt er vooral om live gehoord te worden. Het kan dan ook bijna niet anders of Grave Pleasures gaat de komende editie van Roadburn voor een zinderend optreden zorgen. Tot dan staat Motherblood met enige regelmaat op �repeat�, want dit is ontzettend lekker!

Tracklist:
1. Infatuation Overkill
2. Doomsday Rainbows
3. Be My Hiroshima
4. Joy Through Death
5. Mind Intruder
6. Laughing Abyss
7. Falling For An Atom Bomb
8. Atomic Christ
9. Deadenders
10. Haunted Afterlife