De Noord-Europeanen willen graag een muzikaal en tekstueel landschap creëren waarbij de spirituele betekenis van het bos centraal staat als cultureel concept. Dat lukt met het intro Birch Of Fornjot aardig, middels een ambient symfonisch klankentapijt en een gong. Vanaf het eerste reguliere nummer, Kainun Kuningas, doen de metalinstrumenten direct hun intrede, maar klinken er in zowel de zanglijnen als de gitaar- en keyboardmelodieën progressieve en folky elementen door. Het drumwerk klinkt helaas mechanisch en doet afbreuk aan het luisterplezier. Opvallend is het gebruik van een orgel. Dat aspect had elders nog wat nadrukkelijker op de voorgrond mogen staan en uitgewerkt mogen worden, want het is een verrijkend element.

Er is een groot contrast tussen de heavy riffs en de hemelse, zachte en lieve vocalen van Susanna Vesilahti. De zangeres moet het niet van haar bereik hebben, maar haar stem en haar metriek is uit duizenden herkenbaar en geeft Unshine iets eigens, zoals in het matige, doomy Jack’s Feast, waarin het vrolijke keyboardmelodietje halverwege de melancholische sfeer helaas doorbreekt. Ook in het redelijke The Masks Of Enchantment prikt een folky melodie plotseling als een zon tussen de wolken door om kleur en warmte te geven aan de heavy, symfonische muziek, die op veel momenten wat pit mist.

Zo zit deze release vol verrassende wendingen. Doorgaans combineert het kwintet zware powerakkoorden en een relatief traag ritme, maar er zijn ook knipogen naar Led Zeppelin (Pan The One), Black Sabbath (het zeer aardige Slow Moving Creatures met prima climax) en in Druids Are A-Coming gaat het vijftal in Iron Maiden-galop. Dit laatstgenoemde nummer is wat sneller, heeft wat meer power en is direct catchy, in tegenstelling tot de andere nummers die het meer van de sfeer moeten hebben, al geeft componist/toetsenist/gitarist Harri Hautala aan dat de melodie in elk nummer leidend is.

De tweede helft bevat toegankelijkere songs dan de eerste en is een stuk sterker. De nummers blijven beter hangen. In het gelaagde, grotendeels serene Visionary’s Last Breath komt de stem van Susanna het beste tot zijn recht. Ook de eigenzinnige toevoeging van symfonieën, achtergrondvocalen en een duale gitaarlijn zorgen ervoor dat je geconcentreerd blijft luisteren. In het trage Suo (Kantaa Ruumiit) komt het spirituele aspect weer goed naar voren middels een Candlemass-achtige riff in combinatie met repetitieve, bezwerende vocalen. Het epische The Forest sluit het album sterk af.

Het valt Unshine te prijzen dat het zijn eigen pad volgt. Het levert een heel eigen sound op die voor slechts een kleine doelgroep is weggelegd. Voor velen is het te braaf of te apart, maar het heeft toch wel iets. Weliswaar kun je invloeden horen van bepaalde groten der aarde, maar de sfeer die deze muziek ademt, is uniek. De Finnen creëren met hun mix van heavy, doom en symfonische folk metal een niche waarbinnen spiritualiteit en een connectie met de natuur een grote rol speelt en dat hoor je duidelijk terug. Een compliment is dan ook op zijn plaats voor deze bijzondere, bescheiden en unieke groep muzikanten.

Tracklist:
1. Birch Of Fornjot
2. Kainun Kuningas
3. Jack’s Feast
4. The Masks Of Enchantment
5. Pan The One
6. Druids Are A-Coming
7. Slow Moving Creatures
8. Visionary’s Last Breath
9. Suo (Kantaa Ruumiit)
10. The Forest