Wheel en The Black Fall in Hengelo | Metalfan.nl Concertreview

De show is verrassend goed bezocht. De kleine zaal staat vol met ge�nteresseerden. Die zien The Black Fall openen. De band is voor velen een onbekende, en dat terwijl het progressieve kwartet sinds 2013 actief is en uit de buurt komt, uit Enschede om precies te zijn. De heren hebben inmiddels twee full-lengths gemaakt. Daarop laten ze een mix horen van elementen van Opeth, Pain Of Salvation en Porcupine Tree en in mindere mate Red Hot Chili Peppers, A Perfect Circle en Tool. Risico durven de mannen wel te nemen, want ze beginnen vanavond na een wat lang intro met het kwartier durende Threshold Of Love & Death, dat direct alle aspecten van The Black Fall laat horen. Er zijn dan ook veel verschillende passages, die in veel gevallen goed in elkaar overgaan. Nog niet over de hele lengte van het optreden overigens. Er is dus nog ruimte voor verbetering. Het publiek is echter positief verrast en laat zijn waardering blijken.

Aan weerszijden van het podium is een klein scherm opgesteld waarop onder andere beelden van een boom en vallende bladeren te zien zijn en een auto in de sneeuw. Vermakelijk is de droge humor van bassist Luuk ter Denge tussen de nummers door. De backingtrack weigert helaas dienst halverwege de show, maar daar laten de mannen zich niet door van de wijs brengen. Primair verbeterpunt is de zang van gitarist Stefan Herbers, die niet echt opvalt. Hoogtepunten van de set zijn Mother, Far From Home en de stevige climax van The Hollow. The Black Fall geeft een positief visitekaartje af en krijgt terecht veel bijval.

Kan Wheel de euforie van het optreden in Eindhoven reproduceren, is de grote vraag. Ja, is daarop het antwoord. Live hebben de progressieve tracks w�l de impact die ze verdienen. Wat helpt is het uitstekende geluid in Metropool. Wat direct opvalt, is het fantastische basspel van Aki 'Conan' Virta, dat hij met veel beleving toont. Samen met drummer Santeri Saksala vormt hij de overtuigende basis van de band. Gitarist Roni Sepp�nen en zanger/gitarist James Lascelles voegen daar hun melodie�n en stevige riffs aan toe.

Lascelles neemt slechts een paar keer het woord, om bijvoorbeeld zijn dank te laten blijken voor de verrassend hoge opkomst. Verder laat hij de muziek voor zich spreken samen met de anderen. En hoe? Elke keer als hij de handen heft om reactie uit de zaal te krijgen, klinkt een overtuigend gejuich en applaus. Of het nu het fraai opgebouwde Lacking, het eveneens van goede songwriting getuigende Tyrant of zelfs het atmosferische intermezzo Skeletons is, Wheel imponeert met een uitstekende voordracht en mede doordat het geluid zo uitstekend is, komen de harmonie�n in het sfeervolle Please er zo goed uit. Het is samen met The Path de enige track die niet van Moving Backwards afkomstig is. Meerdere bezoekers zingen en schreeuwen bepaalde teksten mee, zoals die van Vultures, dat ��n van de beste riffs van vorig jaar bevat.

Met Where The Pieces Lie �about overcoming adversity� vervolgt het kwartet zijn zegetocht. Inmiddels hebben de heren de capuchons, die ze de eerste twee tracks nog op hadden, afgedaan. Wheel, waarin de ritmesectie nog eenmaal in de spotlights komt te staan en een verbluffende indruk achterlaat, sluit een ijzersterk optreden in stijl af. Het is mooi om te zien hoe intens de presentatie is van de ambitieuze groep in het stevige deel. Een toegift zien velen nog wel graag tegemoet, maar de zaallichten gaan al snel aan, hetgeen iedereen weer tot de orde van de dag brengt. Wheel kwam, zag en overwon op een avond die door The Black Fall goed werd geopend.