Vrijdag

Om drie uur gaat het festival op het middelgrote podium (Punkhol) van start met Toxocara. De deathmetalformatie uit Groningen is sinds vorig jaar terug na een hiatus van zeven jaar. Gitarist Martijn Moes en Vince Zwarts zijn de twee oudgedienden, bassist Bas van den Bogaard, drummer Clemens Kerssies en vocalist Nico Munnik de nieuwkomers. Het kwintet komt binnenkort met een mini-cd via Raw Skull Recordz. Daarvan horen we Battle Of Britain en Savage Bloodshed, die iets meer afwisseling laten horen dan de eerste twee full-lengths, waarvan de rest van het songmateriaal dat vandaag gespeeld wordt afkomstig is. De heren staan goed en gemotiveerd te spelen. De songs, die Amerikaans aandoen (onder andere Deicide, Cannibal Corpse) of aan Sinister doen denken, bevatten veel tremoloriffs en rollen lekker de boxen uit, waarbij het uitstekende geluid opvalt. Doorgaans is het technisch verzorgde gitaarspel thrash- en deathmetalgeoriënteerd, maar er zijn ook enkele uitstapjes naar hardcore en black metal. De ongeveer honderd man die verspreid door de tent staan, zien en horen het goedkeurend aan. Toxocara toont zich een fijne openingsact. (Jeffrey)

In de grote tent (Skullcrusher) is Procreation de eerste band die mag aantreden. Ook dit is een groep muzikanten uit eigen land. Uit Zwolle om precies te zijn. Bassist/vocalist Mark Ketelaar, drummer Wilfred Hake en gitaristen Ronald Louwsma en Jeffrey Zwart (die de vorig jaar vertrokken Richard van der Veen opvolgt) laten behalve nummers van het debuutalbum Ghostwood (2014), toekomstig materiaal horen dat op de opvolger komt, die eind dit jaar verschijnt. Het kwartet speelt death metal (soms hakkend als Obituary, dan weer thrashend als het oude Morbid Angel, soms bruut als Immolation of Incantation, dan weer doomy of black). De sfeervolle, rustige stukken met getokkel missen in het daglicht helaas hun doel en de transities verlopen niet overal soepel, maar er zitten veel goede ideeën opgesloten in de veelzijdige tracks. Zo zijn bijvoorbeeld de twinleads zeer fraai. Ook Procreation, dat veel speelplezier en inzet toont, stemt tot tevredenheid. (Jeffrey)

De Britse hardcorepunkband The Varukers is een oude bekende. Begin jaren tachtig was ik nog niet bekend met metal en luisterde ik naar punk. Het optreden op PitFest is onderdeel van de tour rond het veertigjarig jubileum en de meest invloedrijke nummers stammen uit de beginjaren. Als The Varukers aftrapt met Led To The Slaughter steekt frontman Rat (Anthony Martin) de microfoon in het publiek. Er wordt meteen meegezongen en als Murder wordt ingezet, vormt zich een circlepit. Rat en gitarist Biff (Ian Smith) zijn duidelijk in hun nopjes met de show. Nothing's Changed slaat in elk geval niet op de sfeer, want in tegenstelling tot de vroege jaren tachtig gaan punkers en metalheads tegenwoordig goed samen. Het geluid is goed, het is lekker druk in de tent en Rat doet nog maar eens een dansje. De vermoeidheid is na een half uurtje van de gezichten af te lezen, vooral bij bassist Les (Brian Ansell). De oude rotten laten zich echter niet kennen en onder leiding van drummer Kev (Kevin Frost) maken ze de set keurig af. (Marc)

Aangezien Dave Ingram Just Before Dawn heeft verlaten en alle shows, waaronder die op PitFest, zijn gecanceld, moest de organisatie op zoek naar een vervanger. Dat is Gods Forsaken, dat tot voor kort vier van de vijf leden van Just Before Dawn bevatte plus Alwin Zuur van Asphyx. Vandaag treedt men aan met de nieuwe drummer Pelle Ekegren. Frontman Jonny Pettersson is de meest opvallende verschijning met zijn onmogelijk lange baard. Tussen de nummers door spreekt hij de meeknikkende toeschouwers toe: ”At a festival like this, we all have to agree that we all smell of death.” Vervolgens klinkt het gelijknamige nummer door de boxen, één van de hoogtepunten op de setlist. De Zweedse old school death metal gaat er goed in vandaag, al had een vetter gitaargeluid de impact van de songs van In A Pitch Black Grave (2017) en het recente Smells Of Death vergroot. (Jeffrey)

Niet alleen de Spider Bug staat bij de ingang van PitFest, de dubbeldekker van Bloodshed Fest staat ook op het terrein. Om bij het kleine podium (Crustbus) te komen, is de geplande route om door de bus naar de kleine tent te lopen, die ruimte biedt aan honderdvijftig man. Daar staat Vexation als eerste band. Er zijn in Nederland en Duitsland sowieso al meerdere bands met die naam en in dit geval betreft het een old school hardcorepunkband uit Friesland. De nummers zijn afkomstig van de eerste demo Feel No Pain. De titeltrack is een goed nummer, maar komt live minder sterk uit de verf. Vexation is een jonge band met weinig podiumervaring. De mannen krijgen het publiek, op een enkeling na, niet in beweging. De muziek (met name de bas) is te hard, waardoor het vocaal geforceerd klinkt. De zang in de afsluitende Misfits-cover Skulls is simpelweg vals. Er komen wel mensen kijken, maar die vertrekken ook weer. Met slechts een handjevol nummers is de set snel ten einde, maar dat gaf mij de gelegenheid nog iets te zien van Gods Forsaken. (Marc)

Eén van de eerste hoogtepunten van het festival is Vitamin X, dat op het Punkhol-podium staat. Daar waar men bij de andere bands nog niet echt loskwam, ontstaat hier de eerste échte pit van de dag. En daar blijft het niet bij. Een wall of death voorafgaand aan Random Violence (ingeleid met een stukje Black Betty), stagedivers en een opblaaskrokodil die meedoet aan de circlepit tijdens Secret Police zorgen voor een groot feest. Ondertussen raast de hardcorepunk van de Amsterdamse formatie met grote snelheid door de tent. Het kwintet, vandaag met sessiegitarist Georgios Maxouris, is zeer energiek met de stuiterende frontman Marko Korac, die ook nog confetti over bandleden en publiek uitstrooit, als aanjager. Gaaf en vermakelijk optreden. (Jeffrey)

Als de Tilburgse hardcorepunkband Pressure Pact in de Crustbus staat, stroomt de tent bij aanvang van de set redelijk vol. Ook nu weer staat de basgitaar sterk op de voorgrond, maar de sound is aanmerkelijk beter dan bij Vexation. De band heeft er zin in en frontman Lennard ziet veel bekende gezichten. De expressie op zijn gezicht is geweldig om te zien. Het is een vermakelijke, energieke show met crowdsurfers die vanaf het podium de tent in drijven en zelfs een waaghals die vanaf de luidspreker in het publiek duikt. Ook Lennard klimt in de paal die de tent omhoog houdt, geholpen door enkele enthousiaste fans. Als Punch-Out! wordt ingezet, staat bijna niemand nog stil. De reactie van het publiek op de set heeft zijn uitwerking op de band en Lennard maakt een rondje door het publiek. Als het publiek na afloop de tent verlaat, volgt nog een korte toegift en komen mensen weer terug. Dat zegt genoeg over het optreden van Pressure Pact. (Marc)

1914 is één van de interessantere namen op het affiche. De Oekraïense band bracht vorig jaar het album The Blind Leading The Blind uit. Dit tweede album wordt wegens het grote succes in mei dit jaar opnieuw uitgegeven door Napalm Records. Dit klinkt natuurlijk al intrigerend, maar daarnaast is de show op PitFest de eerste van de band in West-Europa. De tent is dan ook aardig gevuld als het intro War In start. Gekleed in outfits uit de Eerste Wereldoorlog betreedt de band het podium. De zanger komt als laatste op en zit helemaal onder de modder. In zijn handen heeft hij een microfoonstandaard in de vorm van een geweer. Tijdens het tweede nummer, A7V Mephisto, springt hij het publiek in. Hier zal hij het grootste deel van het concert blijven.

Als hij niet hoeft te zingen, staat hij ijzig stil met hier en daar een stuiptrek, maar als de muziek snel genoeg gaat, springt hij op omstanders in en vormt hij een soort eenmansmoshpit. Zo nu en dan ontstaat er ook een meermansmoshpit, zoals tijdens de Beat The Bastards, een cover van The Exploited. Aan die pit doet ook een fan in een rolstoel mee. Voor de mensen die vooraan in het midden staan, is de zanger van dichtbij meemaken erg leuk. Het geeft bovendien een extra lading aan het optreden. Voor de mensen die iets verder weg staan, betekent dit echter dat ze voor het grootste deel van het concert de vocalist niet zien. Voor het laatste anderhalve nummer komt hij echter weer het podium op. De rest van de band speelt actief en strak en ook het geluid staat erg goed afgesteld. 1914 laat een zeer goede indruk achter tijdens zijn eerste West-Europese show en is niet alleen een hoogtepunt van de eerste dag, maar van het hele festival. (Sam)

ACxDC (Antichrist Demoncore) geeft op PitFest een exclusieve Nederlandse show in het Punkhol. De bandnaam (en tevens de titel van het in 2014 verschenen studioalbum) zegt genoeg over de stijl van de band uit L.A. Was het optreden van Vitamin X nog een feest, de show van ACxDC is pure agressie. Powerviolence noemen ze het zelf. Frontman Sergio Amalfitano, gehuld in een skelet-jumpsuit, vraagt de aanwezigen vriendelijk om dichter naar het podium te komen. Vervolgens jaagt hij iedereen weg met zijn krijsende stem. Met uitzondering van een handjevol mensen die springen, dansen en rennen voor het podium, staat het publiek rustig te kijken om na enkele nummers de tent weer te verlaten.

Drummer Jorge Luis Herrera had al een probleempje met een losse kruk en als zijn statief met crashbekken wegschuift, zet Sergio het statief weer op de plaats. Een hilarisch moment, want het bekken valt vervolgens op de grond. Het is warm in de tent, maar Sergio zet zelfs zijn capuchon nog even op, alvorens het pak maar te laten voor wat het is. Tijdens de set van Vitamin X bevond Sergio zich tussen het publiek voor het podium en nu staan frontman Marko Korac en bassist Alex Koutsman rechts op het podium te show te bekijken en te fotograferen. Een handjevol mensen blijft tekeer gaan voor het podium en zingt mee als ze de microfoon toegereikt krijgen. De eerste crowdsurfers worden gespot en er klimt weer iemand in de paal van de tent. Het merendeel van het publiek staat echter rustig van een afstandje te kijken. ACxDC stopt eerder dan gepland, waardoor ik even rustig kan zitten bijkomen in de Crustbus. (Marc)

Overruled staat eerder op de dag dan origineel gepland. Omdat Onslaught heeft afgezegd, neemt Overruled dit timeslot over en speelt de band om acht uur. De band opent met Pawns Of War en meteen spat de energie ervanaf. Er is bijna continu een moshpit, maar ook op het podium is veel beweging. Zanger Remco Smit wisselt veel van de verschillende microfoons op het podium. Bassist Joeri Klaassens en vooral gitarist Ronald Reinders zoeken veel contact met het publiek en van drummer Gerald Warta straalt het speelplezier af. Het plezier dat de band heeft, wordt duidelijk gedeeld door het publiek, waar veel mensen aan het headbangen zijn. Er worden voornamelijk nummers gespeeld van het debuutalbum Hybris en er wordt door best wat mensen meegezongen. Afgesloten wordt met de Megadeth-cover Mechanix, waarna er een fan in één van de tentpalen klimt. De band heeft een overtuigend optreden neergezet en laat zien dat het klaar is om grotere (internationale) podia te bestormen. (Sam)

Suffering Quota uit Groningen wordt op het kleine podium aangekondigd door een vader die met zijn dochter op het podium staat. Als de band opkomt, is het Black Flag-shirt van frontman Gerald Timmermans de tweede misleiding. There is no such thing as being comforting... De band gaf het al aan op de eigen Facebook-pagina. Suffering Quota speelt een snoeiharde mengelmoes van hardcorepunk, grindcore en death metal. Gerald weet de intentie van de muziek erg goed uit te drukken met zijn gezicht. Het is echt een heel boze meneer als hij op het podium staat en het publiek aankijkt met een maniakale blik in zijn ogen. Bij aanvang is de stem van bassist Stiff Marron beter te horen en even later staat Gerald in twee microfoons te schreeuwen. Het geluid staat aanvankelijk echt te hard, maar dat wordt snel gecorrigeerd. Het blijft echter een oorverdovende mengelmoes. Zelfs met gehoorbescherming is het overdonderend en ik kan er helaas weinig van maken. Blijkbaar ben ik één van de weinigen, want de tent blijft goed gevuld en het publiek springt en danst er vrolijk op los. (Marc)

Meteen hierna spelen de d-beat-legendes van Discharge in het Punkhol. De band is net zo energiek als het publiek. Vooraan is een gigantische moshpit aan de gang die bijna zo breed is als het podium en deze gaat het hele concert door. De punkband lijkt geen energie kwijtgeraakt te zijn in de afgelopen decennia. De zanger springt over het podium en ook de rest van de band staat energiek te spelen. Het speelplezier spat van de band af en ook het publiek vermaakt zich duidelijk. Er komen erg veel crowdsurfers het podium op, waar de band goed mee omgaat. Er is wat verloop, maar de tent blijft altijd vol en er zijn buiten de enorme pit veel headbangers. Discharge bewijst duidelijk dat het de legendarische status verdient. (Sam)

De oplettende bezoeker heeft gezien dat Venom Inc-gitarist Tony Dolan (Demolition Man) eerder in de middag een tattoo van PitFest op zijn schouderblad heeft laten zetten. Samen met Jeff Dunn (Mantas) en Jeramie Kling (The Absence) zet hij een goed optreden neer. Het basgeluid staat lekker vol, waardoor de old school metal prima doorkomt. Niet alle songs worden even enthousiast ontvangen, want men is uiteraard aan het wachten op de klassiekers van begin jaren tachtig. Hoogtepunt van de show is het trio Black Metal/Witching Hour/Countess Bathory, waarmee de show eindigt. “Lay down your soul to the gods rock ’n roll” wordt uiteraard voluit meegeschreeuwd. Het ervaren trio op het podium maakt een gemotiveerde indruk en stelt als één van de grotere namen op het affiche zeer tevreden. (Jeffrey)

De vreemde eend in de bijt is The Real McKenzies. Toch weet de Keltische punkband uit Vancouver, British Colombia wel hoe je een mooi feest moet bouwen. Door bijvoorbeeld bier uit te delen aan de mensen die tegen het podium aan staan om de show van dichtbij te volgen. Het bier valt niet aan te slepen en de mannen, inclusief een doedelzakspeler, hebben het er maar druk mee. De punk van de Kelten heeft regelmatig veel weg van Bad Religion. Hoewel zanger Paul McKenzie niet altijd even zuiver zingt, is het een vrolijke boel in de kleine tent met dansende festivalgangers. Hij moet denken dat Erica in Friesland ligt, want op een gegeven moment zegt hij: “One thing that I know about The Netherlands is that you’re all sailors.” Eh... Hoogtepunten van de set zijn Chip, Drink Some More, Best Day Until Tomorrow en Bugger Off (met prima publieksparticipatie tijdens “Fuck you!”). (Jeffrey)

”PitFest, what the fuck are we doing here?” Een bijzondere vraag die dan ook met vraagtekens beantwoord wordt. Soulburn heeft zich in verband met het wegvallen van Onslaught een paar dagen voorafgaand aan het evenement bereid verklaard om te komen optreden, maar ondanks dat de groep zijn best doet voor een matig gevulde grote tent, heeft de blackened death metal, die raakvlakken heeft met onder meer Bathory, Dissection en Celtic Frost, niet de gewenste impact. Dat ligt niet aan de inzet van de mannen, maar de in vergelijking trage songs (als je het met de andere bands op het festival vergelijkt) krijgen er weinig beweging in. Onbekend maakt wellicht onbemind. Het doet in ieder geval niets af aan de kwaliteit van tracks als Withering Nights, Absinthesis en Claws Of Tribulation. De liefhebbers weten het optreden dan ook zeker te waarderen. (Jeffrey)

De laatste band van de dag speelt op het kleine podium. Generation Decline, een female fronted punk/crustband uit Bremerton (Washington), tourt momenteel door Europa om het vorig jaar verschenen debuut Nothing Left For Us te promoten. Echter, zo goed als op de plaat klinkt het vanavond niet. Het slagwerk is snoeihard en de basdrum klinkt blikkerig. Ook de stem van zangeres Angel staat erg schel en hard afgesteld. De tent is echter behoorlijk goed gevuld en het publiek blijkt de set goed te waarderen. Terecht, want ondanks dat Ian als een bezetene zit te trommelen en Angel de longen uit haar lijf schreeuwt (waardoor het gitaarwerk van Andy M, Andy A en bassist Duncan wordt overstemd), kunnen ze echt wel spelen. En Papers en Refugee zijn prima nummers. Angel beschikt over een redelijke zangstem en kan bovendien rappen. Dat maakt het geheel afwisselend genoeg om te blijven luisteren. Muzikaal is het een strakke set en de dag eindigt in een grote circlepit. Ik wil dan ook van de gelegenheid gebruik maken om Nothing Left For Us nog even onder de aandacht te brengen. Op de plaat klinkt Generation Decline echt goed. (Marc)

Met dank aan Pitfest-huisfotografen Rolf Venema, Christel Janssen, Ronald van de Baan en Frido Stolte voor de foto's.