De combinatie van shoegaze, doom en rock die King Woman op dit debuut laat horen, pakt geweldig uit. De sound is loodzwaar en dromerig en doet in dat opzicht wel wat denken aan Jesu. In combinatie met de warmbloedige, verleidelijke vocalen van Esfandiari, die van flink wat echo voorzien zijn, slaagt de band erin om de luisteraar in een heerlijke staat van halfbewustzijn te wiegen. Hoewel haar stem niet buitengewoon krachtig of divers is, past haar wat hese, melancholische stemgeluid perfect bij de muziek. Het repetitieve karakter van de teksten, die overigens door hun persoonlijke karakter zeker de moeite waard zijn, versterkt het hypnotiserende effect van de muziek nog meer.
In principe is de muziek van King Woman eigenlijk vrij minimalistisch van opzet. Nummers als Shame en Worn zitten niet bijzonder gecompliceerd in elkaar. Toch werkt deze relatief eenvoudige basis uitstekend in combinatie met de zwoele zang en heerlijke laag fuzz die over de gitaren hangt. Door deze elementen worden de tracks echt naar een hoger niveau getild. Het enige nadeel van Created In The Image Of Suffering is dat de nummers aan de korte kant zijn. Op twee uitschieters na hebben de meeste tracks een reguliere songlengte. Dat is jammer omdat King Woman juist zon hypnotiserend effect teweegbrengt. Niet voor niets is de acht minuten durende afsluiter Hem het beste nummer van het album.
Met slechts zevenendertig minuten speelduur is het album voorbij voor je er erg in hebt. De korte lengte is enerzijds spijtig, maar anderzijds ook wel weer een verademing in tijden van overvloed, waarin vrijwel iedere band meent platen van een uur of langer te moeten afleveren. Ik ben vooral benieuwd naar hoe deze band het broeierige en bedwelmende karakter van zijn muziek zou weten uit te bouwen in langere nummers. Los daarvan is Created In The Image Of Suffering een bijzonder debuut van een band waarvan we hopelijk nog veel gaan horen in de toekomst!
Tracklist:
1. Utopia
2. Deny
3. Shame
4. Hierophant
5. Worn
6. Manna
7. Hem
