Fading Azalea maakt symfonische metal en voegt daaraan een mix van hardrock- en operavocalen toe. De stijl van spelen varieert van klassieke muziek tot black metal, van hardrock tot dark metal. De composities zijn gevarieerd en melancholisch van aard. Het vergt meerdere luisterbeurten om de bij vlagen drukke, theatrale, cinematische en gelaagde muziek te doorgronden. De overgangen in stijl binnen de nummers zijn soms erg groot, zoals in direct al het geval is bij In The Name Of Justice, waar de hardrock maar moeizaam past tussen de symfonische (black) metal.
Wat niet meehelpt, zijn de synthetische drums die los lijken te staan van de rest van de instrumentatie en van de zang. Bovendien is het drumwerk aan de houterige kant. (Heart Of Darkness en er zijn wel meer voorbeelden). Het loopt daardoor af en toe niet lekker en het klinkt zelfs amateuristisch. Jammer, want met de melodien is niet veel mis. Zowel in Flames Of Death (sfeervolle bijdrage op fluit onder het genot van getokkel en een keyboardklankentapijt) als Surface (mooie zanglijn die prima samengaat met de riffs) zijn er overtuigende secties en er zijn dus wel degelijk positieve kanten aan deze release.
De zang van Olivia is wonderschoon, zoals ze aantoont in Here I Am Again en het met atmosferische darkmetalriffs en tokkels omgeven Surface, dat een fraaie folky touch heeft. De Zweedse heeft een groot bereik en haalt de hoogste noten met gemak. Opvallend zijn de onconventionele zanglijnen en de proggy touch die af en toe opduiken. Fading Azalea ontwikkelt hiermee een eigen sound. Er zit bovendien iets spiritueels in haar zang.
Op de rustige momenten is zij samen met de andere bandleden op haar sterkst. Zodra er te veel melodien samenkomen ontstaat voor de luisteraar een verwarrende luisterervaring. Pas na meerdere luisterbeurten ontwikkelen die passages zich in het hoofd van de luisteraar, maar dan nog behoren ze niet tot de sterkste punten van de Zweedse formatie en de samenhang lijkt soms te ontbreken. Je kunt overigens duidelijk horen dat de opnamen van de songs in verschillende delen hebben plaatsgevonden.
Er is dus nog veel werk aan de winkel. Surface en Where I Belong zijn voorbeelden waarmee Olivia bewijst over songwritingkwaliteiten te beschikken, maar in de andere songs springt ze af en toe van de hak op de tak of passen de verschillende partijen maar moeizaam bij elkaar. Het bijna 68 minuten durende, en daarmee te lange Maze Of Melancholy toont dus enerzijds het talent aan, maar anderzijds is het een doolhof en zijn er nog stappen te nemen in de songwriting en als op een volgende release de drums beter zijn ingespeeld en gemixt in het geheel kan de volgende plaat van Fading Azalea op een hogere score rekenen. Daar is het nu echter nog beslist te vroeg voor.
Tracklist:
1. Rverie Funeste
2. In The Name Of Justice
3. Heart Of Darkness
4. Flames Of Death
5. Surface
6. Time To Realize
7. Dying Paradise
8. Fall Of The Mask
9. Here I Am Again
10. I Lost My Way
11. Burning To Ashes
12. L'ombre Derrire L'me
13. Where I Belong
