Afgaande op wat ik op Obława krijg voorgeschoteld, is de kwaliteit van de werken de laatste jaren wel behoorlijk achteruit gehold. Obława mag dan alweer het vierde album in drie jaar tijd zijn, de inspiratie is ver te zoeken. De productie is futloos en de zes onopvallende nummers klokken gezamenlijk nt dertig minuten. Op die manier is het niet moeilijk om een imposante discografie op te bouwen natuurlijk. Vooral het nogal dunne en fake klinkende gitaargeluid is een bron van ergernis. Maar ook de manier waarop de orkestrale elementen (uiteraard uit een doosje) in de muziek gemixt zijn, is nogal knullig. Af en toe wordt in een oogwenk geswitcht naar akoestische intermezzos, maar door de abrupte manier waarop dat gebeurt, slaat het beetje sfeer dat Neoheresy nog creert, direct dood.
Hoewel de combinatie van keyboardorkestratie en ondersteunende gitaren goed kan uitpakken (het obscure Russische eenmansproject Senmuth is daar een sprekend voorbeeld van, hoewel het daar ook wel eens mis gaat), is Obława vlees noch vis. Voor blackmetalliefhebbers is het werk veel te orkestraal, maar voor fans van groepen als Summoning is het materiaal ongetwijfeld te amateuristisch. Beste voorbeeld hiervan is Cmentaria, een track die werkelijk alle kanten op schiet en vooral uit een collage van willekeurig aan elkaar geplakte riffs, drumritmes, rare tempowisselingen en misplaatste koorzang bestaat.
Qua zang doet Neoheresy me wat denken aan Nokturnal Mortum en Negură Bunget, maar Neoheresy komt daar qua niveau in de verste verte niet bij in de buurt (hoewel laatstgenoemde band ook in een behoorlijke vormcrisis verkeert). Slechts het redelijke Powrcą... ontstijgt de middelmaat een klein beetje. Zo kabbelt Obława lusteloos naar het einde. Het is eigenlijk schrijnend dat iemand die al zoveel albums heeft uitgebracht nog steeds zo matig klinkt. Obława is ondanks zijn korte lengte vooral slaapverwekkend saai.
Tracklist:
1. Preludium
2. Karzeł
3. Obława
4. Powrcą...
5. Cmentaria
6. Dwa Zywioły
.jpeg){kind=small}
