De verhalen vormen de basis voor het concept van Osschaert, het debuutalbum van Bullcreek. De band is vernoemd naar de hierboven genoemde streek in Zeeuws-Vlaanderen en bestaat uit zanger Angelo de Bruijn, bassist Erwin van Dorsselaer, drummer Peter Dees en gitarist Martijn Gazan. Ze zijn of waren betrokken bij Burial, El Nio, Mordancy, Mindlink, en Gotmoor. Het viertal maakt modern geproduceerde, door de jaren negentig genspireerde death/doom. Bolt Thrower komt vaak in gedachten op bij het beluisteren van de songs, maar ook fans van Amon Amarth, Benediction en Gorefest vinden hier beslist wat van hun gading. Angelo zet vaak zijn grunts in en wisselt deze in The Serpent's Egg af met screams.
Het akoestische getokkel aan het begin van Woods Of Wiezel zet je in eerste instantie nog op het verkeerde been, maar al snel dienen de (sludgy) heavy riffs zich aan. Deze vormen het hoofdbestanddeel van de muziek. Het gitaargeluid is lekker vol en rauw. De leads en (wah-wah)solo's zorgen voor een melodieus tintje. Er zit voldoende variatie in het tempo en de composities om de release te blijven beluisteren. Zo is Dorset Ooser aanvankelijk zeer traag en creepy (met een passende intro), maar is er een versnelling naar een veel sneller deel. Mede hierdoor is dit een van de nummers die eruit springt.
Andere tracks die in positieve zin opvallen zijn de headbanger Bullhead, het groovy Deliverance en het grimmige, met een memorabele treurmelodie en verrassende cleane zang bekleedde The Monastery. Het heeft een paar jaar langer geduurd dan de bedoeling was voordat deze release het levenslicht zag, maar het eindresultaat mag er wezen. Het geluid is lekker smerig, vet en krachtig en middels de transparante productie is het geheel definieerbaar. Verwacht niets nieuws, maar gewoon een lekkere pot sludgy old school death/doom met een concept uit eigen streek.
Tracklist:
1. Woods Of Wiezel
2. The Serpent's Egg
3. Bullhead
4. Dorset Ooser
5. Osschaert
6. Deliverance
7. The Monestary
