Bij het schrijven van een sollicitatiebrief geldt er een algemeen bekende vuistregel; pak snel in positieve zin de aandacht van de lezer. Ook in de muziek is deze regel toepasbaar. Vaak zijn bij albums de eerste paar tracks dan ook de sterkste. Het Canadese Mountain Dust heeft dit goed begrepen, want hoewel zijn debuut Nine Years van begin tot een uiterst boeiende aangelegenheid is, grijpt dit viertal de luisteraar meteen bij de strot met opener Evil Deeds. Wanneer Brendan Mainville met zijn bluesachtige, rauwe stem de zin “Baby, nothing's stopping you” inzet, weet je dat deze plaat bijna niet meer mis kan.

Mountain Dust bestaat uit muzikanten uit Montreal en omstreken die in uiteenlopende bands hebben gespeeld. De combinatie van de heavy psych en dark bluesrock die Mountain Dust op Nine Years laat horen, is nieuw terrein voor het merendeel van de bandleden. Misschien is dat het wel geheim van dit uitstekende debuut. De vastberadenheid, eigenzinnigheid en durf spat ervanaf. Hoewel de klasse van Nine Years in de details zit en er meerdere succesfactoren te benoemen zijn, is zanger Brendan Mainville toch wel de kern van het slagen van deze plaat. Wat een heerlijke, charismatische strot heeft deze beste man zeg! De vocalen brengt hij vol power, maar ook met veel oog op detail. Qua tonatie en uitspraak doet Mainville (net als de instrumentatie bij vlagen) denken aan Jim Morrison van The Doors.

Naast Mainville doet ieder bandlid een duit in het zakje om de songs naar een nog hoger niveau te brengen. Zo is Patrick Bennetts orgelspel ook een compliment waard. Bennett is geen Jon Lord- of Ray Manzarek-cloon en bespeelt de toetsen lekker eigenzinnig en geeft de nummers een naargeestig en duister karakter. Waar Evil Deeds, Running Fool en Dead Queen het moeten hebben van hun rauwheid, zetten Tale Of The Red Rain en Lonely War een andere sfeer neer. Eerstgenoemde doet erg denken aan The Doors, met een vleugje western-muziek. Het naar prog neigende Lonely War is kenmerkend voor de durf van deze nog prille band. Het akoestische nummer bevat (back-up)-vocalen van alle bandleden en ontaardt na een indrukwekkende uithaal van Brendan uiteindelijk in een sfeervol duet tussen cello en trompet (ook gespeeld door de band zelf).

Leuk detail van het onheilspellende Aveline is dat Dead Quiets Kevin Keegan met Mainville meezingt. Keegan was tot de Demos 2013-ep nog de zanger van Mountain Dust. De minpunten van dit album? Akelig weinig. Of het moeten de wat zwalkende verzen van de titeltrack zijn. Deze heeft echter weer zo’n overtuigende oorwurm van een refrein en spectaculair slot dat het Mountain Dust vergeven is. Kortom: Nine Years scoort op veel fronten uitstekend en is wat mij betreft zeker dé debuutplaat van 2016 in dit subgenre. Een diepe buiging voor Mountain Dust is dan zeker ook op zijn plaats.