Deze nieuwe full-length van veertig minuten bestaat uit het titelnummer, opgedeeld in zeven secties. Ondanks het feit dat de delen te onderscheiden zijn, lopen ze soepel in elkaar over en versterken ze elkaar. Winter's Gate is dan ook het beste als geheel te beluisteren. Insomnium neemt je vanaf de eerste seconde mee op reis met drie vertellers en laat je pas na de laatste toon langzaam terugkeren in het hier en nu.
Het ambitieuze project is zo knap in elkaar gezet dat het eerder een emotionele belevenis is dan dat je naar muziek aan het luisteren bent. De inbreng van toetsenist Aleksi Munter (Swallow The Sun) is hierin cruciaal. Hij laat het werkstuk als een soundtrack klinken. De Finnen houden je moeiteloos in hun greep met gelaagde melodien die je in hogere sferen brengen. Mede door de sublieme mix van Dan Swan is de beleving optimaal.
De koude zee en ontberingen zijn vertaald met een voor Insomnium-begrippen rauwe sound. Niilo komt rauwer uit de hoek dan voorheen. In het eerste en laatste deel zijn er blackmetalpassages met blastbeats die aan de vroege Emperor doen denken. Tegelijkertijd tonen de Finnen hun meest fragiele zijde en komen de Pink Floyd-elementen nadrukkelijk aan het oppervlak. Daartussenin gebeurt er van alles. Van doom metal tot Amon Amarth-achtige passages, van sereen pianogetokkel tot Opethiaanse passages. Nog nooit ging Insomnium zo progressief te werk als in deel twee en drie. Het is dan ook het meest gevarieerde werkstuk tot nu toe.
Winter's Gate is van begin tot eind een adembenemend werkstuk waar je slechts vol bewondering naar kunt luisteren. Niet eens zozeer een catchy geheel, als wel een trip naar een andere wereld; een soundtrack vol met verschillende emoties. Deze zevende full-length is het meest ambitieuze, dynamische en progressieve werk van de melancholische metalformatie. Beslist een kandidaat voor de jaarlijst.
Tracklist:
1. Winter's Gate
