Het lijkt een eeuwigheid geleden, maar tot tien jaar terug kon je nog wekelijks de nieuwste metalvideo’s zien op MTV. Met regelmaat kwam toen ook het allesvernietigende Counterweight van Heaven Shall Burn voorbij. Hoewel de band toen al enige tijd actief was, werd rond die periode de definitieve doorbraak beleefd. Met albums als Antigone en Deaf To Our Prayers hadden de Duitsers alle troeven in handen om uit te groeien tot de absolute elite in het melodeathgenre.
Inmiddels behoort Heaven Shall Burn al jarenlang tot de gevestigde orde en zien we het vijftal met regelmaat terug in de line-up van de grootste festivals ter wereld. Hoewel de band niet aan kwaliteit heeft ingeboet, waren de laatste releases toch minder krachtig. Op albums als Veto en Invictus miste ik het heilige vuur en leek regelmaat en vormbehoud belangrijker te zijn dan het schrijven van avontuurlijke en spannende composities. Hierdoor werden mijn verwachtingen voor Wanderer behoorlijk getemperd.
Maar deze twijfels blijken nu volledig onterecht. Dit achtste studioalbum is een plaat geworden met een impact van nucleaire proporties. Opener The Loss Of Fury doet zijn naam weinig eer aan en bouwt op half tempo de spanning op voor Bring The War Home, waarin Heaven Shall Burn zich laat horen als een band in absolute topvorm. De sterke balans tussen melodie en brute kracht is al jaren het handelsmerk van de heren en aan deze speelstijl zijn geen concessies gedaan. De riffs van gitaarduo Maik Weichert en Alexander Dietz zijn uit duizenden herkenbaar en de vocals van Marcus Bisschoff zijn andermaal manisch en oersterk. Maar hoewel de sound herkenbaar is gebleven, klinkt het geheel stukken frisser en krachtiger dan voorheen.
Dit komt omdat Heaven Shall Burn op Wanderer zich meer profileert als een genreoverschrijdende band. De focus ligt over het algemeen nog op een mengeling van melodeath en deathcore, maar andere genres beginnen steeds dominanter te worden. Sterke thrash-invloeden zijn te ontdekken in They Shall Not Pass en uiteraard in de fantastische cover van de Sodom-klassieker Agent Orange, terwijl Prey To God meer richting de brutere death metal gaat. Hierdoor is er meer ruimte voor verrassing en variatie, wat de houdbaarheid van het album alleen maar ten goede komt.
Dit houdt echter niet in dat de nummers die volgens het oude recept zijn gecomponeerd het niveau omlaag trekken. Downshifter is een knaller van formaat en het schitterend melodieuze Corium is misschien wel het beste nummer van het album. Aangezien de band live ook als een huis staat, lijkt er geen twijfel over mogelijk dat dit nieuwe materiaal in de zalen en op de festivals direct zal aanslaan.
Met Wanderer heeft Heaven Shall Burn het beste album in handen sinds hun magnum opus Deaf To Our Prayers. De nummers zijn gecomponeerd en gespeeld met pure passie en bevlogenheid, met een zeer gevarieerde en ontzettend toffe plaat als gevolg. Het heilige vuur is van waakvlam naar uitslaande brand gegaan en ik zal niet verbaasd zijn als de band in december hoog in de jaarlijstjes zal eindigen.
Tracklist:
1. The Loss Of Fury
2. Bring The War Home
3. Passage Of The Crane
4. They Shall Not Pass
5. Downshifter
6. Prey To God
7. Agent Orange (Sodom-cover)
8. My Heart Is My Compass
9. Save Me
10. Corium
11. Extermination Order
12. A River Of Crimson
13. The Cry Of Mankind (My Dying Bride-cover)
