Ook Cough stond in de afgelopen periode niet helemaal op standje waakvlam. Zo verschenen ter overbrugging tussen de twee full-lengths een tweetal split-releases met bands die in dezelfde habitus opereren. Via Relapse Records verscheen in 2013 de split Reflection Of The Negative (met het eerder genoemde Windhand) en een jaar eerder bracht de band een split 12 uit met doom-metallers The Wounded Kings (getiteld An Introduction To The Black Arts). Afgaande op de titels hoeven we weinig positiviteit te verwachten van deze nors overkomende band, ook al blijkt de totale, Khanate-achtige naargeestigheid van Ritual Abuse een beetje afgezwakt op deze nieuweling.
Kwaliteit biedt Cough gelukkig wel in overvloed. Openingsnummer Haunter Of The Dark is een goede voorbode van wat komen gaat. De track begint met knarsende feedback om al hortend en stotend op gang te komen met roestige riffs en zelfs behoorlijk catchy melodielijnen (voor zover die term natuurlijk van toepassing is op een genre als dit). Het hierop volgende Possession klinkt echter meteen een stuk smeriger met tergend trage sludgeriffs die als een dikke modderbrij door de speakers sijpelen.
De stoffige riffs, krakende sound en occulte sfeer maken duidelijk dat Still They Pray in niet geringe mate is benvloed door Electric Wizard (hoewel Cough geen overdosis aan samples uit groezelige horrorfilms nodig heeft om toch een bijzonder nare en beklemmende sfeer te creren). Vooral de getormenteerde, semi-cleane vocalen van Parker Chandler doen in sterke mate denken aan de elektrische tovenaars uit Engeland. Ook de sound lijkt als twee druppels water op die van Electric Wizard, wat niet zo gek is, aangezien Still They Pray is geproduceerd door Jus Osborn (inderdaad, van Electric Wizard).
Hoewel Still They Pray geen korte zit is het album klokt pas na 67 minuten uit en de riffs monotoon zijn, vliegt de tijd om. Dat komt voor een groot deel doordat Cough toch aardig wat afwisseling weet in te bouwen. Soms is die afwisseling in individuele nummers te horen, zoals in het geweldige Masters Of Torture. Die track begint traag en omineus, maar halverwege wordt de dieselmotor gestart en volgt een ploegend ritme dat live ongetwijfeld voor krakende nekken gaat zorgen. De psychedelische riffs maken het nummer helemaal af.
De afwisseling zit hem ook voor een deel tussen de nummers. Zo is met name Let It Bleed nogal verrassend door de prominente rol die is weggelegd voor cleane zang. Het met sinistere orgelklanken doorspekte The Wounding Hours (verzorgd door sessiemuzikant Count Orlof) is dan weer pure muzikale misantropie. De meest verrassende track wordt echter tot het laatst bewaard. Het titelnummer is een clean gezongen ballad, compleet met akoestisch gitaarwerk, en staat in schril contrast met de krakende en piepende doom van de rest van het album. In eerste instantie klinkt het als de enige valse noot, maar hoe vaker ik de track beluister, hoe meer het beklijft en onder de huid kruipt. Zo is Still They Pray eigenlijk een heel bijzonder album, waarvan de kwaliteit buiten kijf staat. Liefhebbers van dit genre kunnen dan ook eigenlijk niet om Cough heen.
Tracklist:
1. Haunter Of The Dark
2. Possession
3. Dead Among The Roses
4. Masters Of Torture
5. Let It Bleed
6. Shadow Of The Torturer
7. The Wounding Hours
8. Still They Pray
