Tired Of Tomorrow� dat begint niet erg bemoedigend. Zo klinken de muziek en het verhaal over het verleden van de Amerikanen ook niet. Het debuutalbum Guilty Of Everything (2014) handelt onder andere over de twee jaar tijd dat frontman Domenic Palermo vastzat vanwege het neersteken van iemand tijdens een show, waarover hij zelf verklaart dat hij zich slechts verdedigde. Ook nadat hij vrijkwam, waren er veel tegenslagen en leek de wet van Murphy van toepassing op hem en zijn band Nothing. Kortom, er zijn veel situaties die ervoor hebben gezorgd dat de teksten op de tweede full-length Tired Of Tomorrow een negatieve blik op mensen en dingen bevatten.

Domenic heeft een verleden in de hardcore/punkscene, maar Nothing speelt een atmosferische mix van shoegaze en alternatieve rock � la Smashing Pumpkins, Whirr, Slowdive, My Bloody Valentine, My Vitriol en Deftones. Bassist Nick Bassett (ook niet bespaard gebleven van veel ellende in de laatste tijd) heeft in de paar eerste jaren nog in Deafheaven meegespeeld als gitarist, maar behalve het atmosferische aspect zijn er weinig overeenkomsten. De muziek is ingetogen, somber, donker, soms zelfs lieflijk, maar tevens sarcastisch en het leven als een nachtmerrie beschouwend.

In vergelijking met het vorige album valt op dat de scherpe randjes er af zijn en het tempo lager ligt. Het geluid ademt minder en ligt begraven in een dikke laag mist van fuzz en delay. Slechts af en toe is er een waterig zonnetje te bekennen, zoals met Everybody Is Happy. De muziek moet het daardoor vooral hebben van zijn emotionele, reflectieve en dromerige sfeer. De ritmiek is zeer eenvoudig en dat geldt grotendeels ook voor de ritmegitaarpartijen. Daaroverheen zijn het de zeer zachte, bij vlagen memorabele vocalen van Domenic.

Het eerste deel is direct al pakkend middels het trage, met postrockleads omgeven The Dead Are Dumb, het stevigste nummer op de plaat in de vorm van het My Vitriol-achtige Vertigo Flowers (vernoemd naar duizeligheid) en het sterke A.C.D. (Abscessive Compulsive Disorder). Daarna gaat het tempo naar beneden en komen de wat mindere tracks aan bod, zoals Eaten By Worms, waarin Nirvana en Radiohead elkaar ontmoeten. Toch moet gezegd worden dat het fragiele, iets te simpele Nineteen Ninety Heaven wel mooi is opgebouwd en Curse Of The Sun even een opleving heeft met een gave, sterk aan Smashing Pumpkins herinnerende riff. Ook de zanglijnen en softe stem doen aan die van Billy Corgan (en aan die van een terughoudende Som Warner van My Vitriol) denken.

Aan het einde gaat het niveau weer omhoog met Everybody Is Happy. Waar het songmateriaal halverwege veel op elkaar begint te lijken en er verveling dreigt te ontstaan, heeft dit nummer een iets andere emotionele lading en komen er muzikaal interessante elementen aan bod, zoals een keyboardmelodie en cleane gitaartechnieken en -tonen. Dat is ook het geval met het Our Plague, waarin wat meer afwisseling zit en het uitzichtloosheid bevorderende titelnummer, waarin piano- en vioolpartijen de dienst uitmaken.

Tired Of Tomorrow is zo�n plaat die je beluistert terwijl je op de bank ligt en reflecteert. Het is een album om heerlijk bij mee te neuri�n en weg te dromen. Er zit echter weinig pit in en er zijn ongetwijfeld mensen die het te rustig en te slaapverwekkend vinden. Zij vinden de gewenste power wellicht wel met Guilty Of Everything. Nothing heeft met Tired Of Tomorrow dan ook geen betere, maar vooral andere plaat op de markt gebracht, die ups en downs afwisselt, maar wel een voldoende scoort.

Tracklist:
1. Fever Queen
2. The Dead Are Dumb
3. Vertigo Flowers
4. A.C.D. (Abscessive Compulsive Disorder)
5. Nineteen Ninety Heaven
6. Curse Of The Sun
7. Eaten By Worms
8. Everybody Is Happy
9. Our Plague
10. Tired Of Tomorrow