Justine richt in 2009 samen met bassist Ghislain Henry de band op, destijds onder de naam Ellyose. De ep Thogyne volgt al snel en het debuutalbum met dezelfde titel verschijnt in 2012. Inmiddels zijn er een drummer en gitarist aan de line-up toegevoegd. Het viertal treedt in eigen land veel op en staat onder andere in Bataclan als voorprogramma van Therion.
In 2015 verschijnt de tweede full-length Ipso Facto. Die pakt een stuk steviger uit dan Thogyne. Nog altijd is er sprake van electro metal, maar op het debuutalbum waren de elektronische elementen veel bepalender dan op de nieuweling. De ambientpartijen op de achtergrond zijn wel constant aanwezig en zorgen voor een atmosferische touch, maar de gitaarpartijen hebben veel ruimte van de pianomelodien overgenomen. Waar de keyboardpartijen nog wel nadrukkelijk aanwezig zijn, gelden ze als toegevoegde waarde, zoals in de goed opgebouwde instrumentale intro, het catchy De Guerre Lasse en het overtuigende Plus Qu'Humain, dat net als Rdemption goed gentegreerde Midden-Oosterse elementen bevat.
De basis is echter moderne, swingende metal. Met betrekking tot de superstrakke ritmesectie staat de bas nauwelijks hoorbaar in de mix en varieert de drummer in een aantal songs geslaagd met zijn double bass. De ritmesectie wordt aangevuld met gortdroge staccatoriffs uit de alternatieve metal en een enkele solo, waaruit je kunt opmaken dat het met het niveau wel goed zit. Het gitaarspel in veel tracks verdient een compliment, vanwege de aangename riffs.
Dat geldt ook voor de kwaliteiten van Justine. Ze is klassiek geschoold en wisselt bijna elk nummer van heldere zang naar operavocalen. Als ze de hoogte ingaat, lijken de zanglijnen soms op die van Tarja Turunen. In Mon Charme en Rdemption (waarvan een clip is verschenen) lijken ze juist weer op Marcela Bovio van Stream Of Passion. In het Rammstein-achtige Plus Qu'Humain zingt ze de coupletten met een verleidelijke stem. In die zware track zijn de grunts van Arkan-zanger Florent Jannier te horen. Het duet is geslaagd, al zal niet iedereen de extreme vocalen waarderen.
Er staan veel overtuigende nummers op deze release, maar qua songwriting zijn er nog wel verbeterpunten. In Chronicide nemen de metalen elementen het veel te plotseling van een trance-intro over. Die overgang had subtieler gemogen. Later in de track vallen de riffs en de keyboardmelodie juist weer prima samen. L'Animal-aim is op bepaalde momenten wat schreeuwerig. Rdemption bevat juist aangename extras en in Pour Un cu werkt de combinatie van een energieke vibe met symfonische elementen en een duistere sfeer verrassend. Wellicht is het niet voor iedereen bestemd vanwege de vele wisselingen in stemming, maar het is wel origineel gedaan. Alsof er nog niet genoeg is gexperimenteerd, schieten de twee laatste tracks wat door in die drift. Droit Dans Les Yeux is een vrolijk nummer met een dansbeat en tegelijkertijd felle riffs en had beslist gestroomlijnder uitgewerkt mogen worden. Contretemps begint heel relaxed met een jazzritme, gitaargetokkel en mooie zang, maar vervolgens komt de metal veel te snel binnenvallen.
Ondanks de verbeterpunten aangaande de songwriting is Ipso Facto een leuke, energieke plaat met veel aangename tracks en een opbeurende vibe. De muziek klinkt lekker, heeft een originele danstouch en verrassende twists. Als Elyose de tijd neemt om de nummers goed uit te werken, kan het derde album wel eens internationaal voor een positieve verrassing zorgen.
Tracklist:
1. Fragrances
2. Femme De Verre
3. De Guerre Lasse
4. L'Animal-Aim
5. Plus Qu'Humain
6. Chronocide
7. Mon Charme
8. Rdemption
9. Pour Un cu
10. Droit Dans Les Yeux
11. Contretemps
