Iedereen kent wel platen die goed zouden kunnen zijn, maar door een bepaalde factor verziekt worden. Niet iedereen trekt de zang van Blaze Bayley en vinden The X-Factor van Iron Maiden een slechte plaat. St. Anger van Metallica wordt verziekt door slechte drums (en een paar andere dingen) en andere albums gaan als flops de geschiedenisboeken in vanwege een ondermaatse productie. We zijn dus aangekomen bij Sonic Praise, het debuutalbum van Ecstatic Vision. Je raadt het al; leuke plaat, maar er zit een luchtje aan.

Je zal maar naar Journey luisteren. Het vreemde gezang werkt hypnotiserend en uit de verte doemen de gitaarpartijen op. Het klinkt best interessant, maar die gedachte verdwijnt als sneeuw voor de zon, wanneer de echte zanger opduikt. Waarschijnlijk een van de straat geplukte zwerver. Zijn stem die schor is van de goedkope sterke drank, haalt je zo uit de hoge sferen. Is dat nog eens een domper. We gaan door naar Astral Plane en dat nummer leert ons dat Ecstatic Vision een aantal getalenteerde muzikanten in huis heeft. Deze moderne heavy psych is speels, avontuurlijk en gevarieerd. Het voelt aan als een achtbaan door het universum, waarbij wilde loopings worden opgevolgd door rustige bochten. Dolle pret natuurlijk, totdat de zingende zeekoe zich er weer mee gaat bemoeien en het wordt alleen maar erger. Cross The Divide kan ik gewoon niet afluisteren.

En zo kan ik door blijven gaan. Ecstatic Vision�s Sonic Praise mag geprezen worden. Psychedelica en spacerock gaan hier hand in hand, maar het besluit om van de gitarist ook maar meteen de zanger te maken, is veruit het slechtste in het bestaan van deze band. Ik geef de heren een goede kans wanneer ze iemand anders achter de microfoon zetten of desnoods instrumentaal gaan spelen. Voor fans van Hawkwind met een hogere tolerantie voor valse zangers, kan dit nog wel een aanrader zijn. Ik ruik vooral een gemiste kans.

Tracklist:
1. Journey
2. Astral Plane
3. Don�t Kill The Vibe
4. Sonic Praise
5. Cross The Divide