Sommige lezers zullen nu ongetwijfeld al lachen. Ja, ik ben er goed ingetuind. Karyn Crisis had nogal een reputatie en maakte vroeger deel uit van de nog altijd ongedefinieerde band Crisis. Jaren na de split van die band, sloot ze zich aan bij de blackmetal-avantgardisten van Ephel Duath. Ik lees nu de verhalen er op na en, godallemachtig, wat heeft zij veel stront over haar heengekregen. Of je vindt haar een miskend talent, of je vindt dat ze het niet helemaal op een rijtje heeft. Netjes gezegd dan.
Ik geef toe dat ik na het lezen van de met de promo-cd meegestuurde biografie me al aansloot bij het laatste kamp. Laat ik van de biografie even de hoogtepunten opsommen: Karyn Crisis liet na de split van Ephel Duath in december 2014 even niks meer van haar horen. Ze had Davide Tiso jaren eerder al ingepalmd en samen trokken ze in een spookhuis. Je leest het goed, het gaat hier om een huis waarin het spookt. Daar trof ze de geest aan van een oude, Italiaanse heks die Karyn wel even wilde onderwijzen in de oude wegen. Zo gezegd, zo gedaan en door de mogelijkheden die de geest gecreerd heeft, ligt Salems Wounds voor me. Ik kan je alvast zeggen dat als ik ooit muziek ga maken, ik alle Italiaanse heksen zal negeren.
Wat bovenstaand verhaal en Salems Wounds laten horen, is dat de heer en dame een nieuw genre gevonden hebben, waarin ze zich vastgebeten hebben. Ik geef toe dat ik het artwork en de meegeleverde fotos er erg tof uit vind zien, maar van de muziek heeft dit gezelschap echt geen kaas gegeten. Ze zullen The Devils Blood en Jex Thoth wel gaaf vinden, maar ze hebben het gewoon niet begrepen. En daarmee doet Karyn Crisis me vooral denken aan de typische meelopers op school die met alle winden meewaaiden.
Salems Wounds is helemaal geen interessante plaat. Karyn schreeuwt als een viswijf dat dagelijks een pakje zware shag rookt. Wanneer ze een poging tot zingen doet, klinkt het nooit beter dan redelijk. De muziek kent slechts een tempo. Alles is traag. In het begin merk je het niet zo, maar al snel wordt het vervelend en later zelfs tergend. Goede occult rock laat zich kenmerken door mysterie en sfeer, waarbij de toevoeging van minder gebruikelijke instrumenten een pre is. Karin Crisis Gospel Of The Witches heeft zich heel andere dingen laten influisteren en vindt het blijkbaar goed genoeg om te klinken als de doorsnee metalact die het weet te schoppen tot leverancier van de muziek van een slechte horror B-film. Wat simpele gitaarpartijen en slechte keyboards hier, wat derderangse teksten daar. Zo klinkt Salems Wounds.
De reden waarom ik weinig over de muziek praat, is omdat deze band veel meer bezig is met haar image dan waar het werkelijk om zou moeten gaan. Ik kan me dan ook met geen mogelijkheid voorstellen dat er echt mensen zijn die hierop zitten te wachten. En zou Karyn Crisis echt niet doorhebben dat veel passages gewoon pijnlijk slecht zijn? Ik las in de biografie gelukkig niks over vervloekingen en dergelijke. Mocht je na deze review niets meer van me vernemen, ben je in elk geval gewaarschuwd.
Tracklist:
1. Omphalos
2. The Alchemist
3. Ancient Ways
4. Aradia
5. Mother
6. Father
7. Goddess of Light
8. Howl at the Moon
9. Pillars
10. The Secret
11. Salem's Wounds
12. The Sword And The Stone
13. The Ascent
