Op 17 maart 2014 staat de metalwereld even op zijn kop. Arch Enemy komt op die dag namelijk met het nieuws dat Angela Gossow niet langer zal blijven zingen bij de band, maar manager wordt en dat Alissa White-Gluz de microfoon van haar overneemt. Op dezelfde dag kondigt The Agonist het vertrek van Alissa aan, alsmede de komst van de nieuwe zangeres Vicky Psarakis. Zij wordt het nieuwe gezicht van de Canadese formatie op basis van Youtube-filmpjes, waarin ze onder andere Thank You, Pain vocaal covert. De grote vraag is natuurlijk of zij een waardige opvolger is.

Dat is zeker het geval! Uiteraard is het jammer dat de band met Alissa een geweldige zangeres en persoonlijkheid verliest en dit zal zeker fans kosten. The Agonist slaat echter in april 2014 al snel terug met de single Disconnect Me, waarop we kennis maken met de nieuwe aanwinst Vicky. De kersverse frontvrouw laat horen over een zeer gevarieerde zangstem te beschikken, die uitstekend past bij het nieuwe geluid van het combo uit Montreal.

Op de nieuwe full-length Eye Of Providence laat zij horen zich verder te hebben ontwikkeld. Ze heeft een groot bereik (luister maar eens naar de uithaal aan het einde van Perpetual Notion) en wisselt moeiteloos tussen grunts, screams, cleane en hese vocalen, zoals blijkt in bijvoorbeeld het sterke I Endeavour. De nadruk op het nieuwe album ligt op haar rockstem, maar ze wisselt deze prima af met extreme vocalen. Bovendien kan ze ook heel zwoel zingen zoals ze in A Gentle Disease toont. Kortom: haar stemgeluid past uitstekend bij het toegankelijkere geluid van het herboren The Agonist.

De combinatie van moderne melodische (death) metal en metalcore is namelijk niet zo technisch en hectisch meer als voorheen en is melodischer dan we van The Agonist gewend zijn. De minder complexe songwriting zorgt ervoor dat er op muzikaaltechnisch gebied wat minder uitdaging te genieten valt, maar de nummers zitten goed in elkaar en blijven snel hangen. Gates Of Horn And Ivy, Danse Macabre, Faceless Messenger (een hoogtepunt met een mooie climax), Perpetual Notion en Disconnect Me zijn goede voorbeelden van memorabele melodieën.

Binnen de tracks zelf is er minder dynamiek, slechts weinig wisseling in tempo en concentreert het vijftal muzikanten zich meer op een bepaalde stemming. Onderling is er wel genoeg variatie, waardoor het album nooit verveelt. Alleen Architects Hallucinate en Follow The Crossed Line laten een iets minder sterke indruk achter, maar zakken niet door de ondergrens. Er staan nog altijd pittige tracks op het album die de oude fans zullen aanspreken, maar naarmate het album vordert, neemt de melodie steeds meer de overhand en daarmee zal het vijftal naast de trouwe fans een hele nieuwe doelgroep aanspreken. Het geheel klinkt energiek door de goede volle productie van Christian Donaldson (Cryptopsy).

De Canadeze formatie bewandelt met de rockers The Perfect Embodiment en de afsluitende epic As Above So Below ook paden waar het eerder niet is geweest. Beide zijn prima opgebouwde en goed uitgevoerde melodieuze songs. Het meest wennen is de ballad A Gentle Disease, dat Opethiaans getokkel combineert met relaxte zang. Het melancholische nummer, dat zomaar in de top 40 zou kunnen staan, is echter wat aan de korte kant. Het is verlengd met aardig getokkel op de bas, maar dat staat totaal los van het eerste deel en past er daardoor eigenlijk niet bij.

Eye Of Providence laat een daadkrachtige, herboren en ambitieuze band horen die het verleden achter zich laat en zich met vernieuwde energie op de toekomst richt. The Agonist is met het energieke en frisse album een nieuwe weg ingeslagen en zal de open-mindedfans daarbij meenemen en op zijn pad oude fans zien afhaken. Ook zal de formatie met deze toegankelijke plaat veel nieuwe fans oppikken op weg naar een mooie, nieuwe toekomst.

Tracklist:
1. Gates Of Horn And Ivory
2. My Witness, Your Victim
3. Danse Macabre
4. I Endeavor
5. Faceless Messenger
6. Perpetual Notion
7. A Necessary Evil
8. Architects Hallucinate
9. Disconnect Me
10. The Perfect Embodiment
11. A Gentle Disease
12. Follow The Crossed Line
13. As Above, So Below