Wat doe je als band nadat je een geweldig debuutalbum hebt afgeleverd? De Britse band Engraved Disillusion kreeg in 2011 zeer goede recensies op het album Embers of Existence. Niet omdat het album zo vernieuwend of uniek was, het is gewoon een hele goede plaat. Het is dan ook opmerkelijk dat deze band nog steeds niet onder contract staat bij een label. Na drie jaar is er niet alleen een nieuw album, maar ook een andere band en een ander geluid.
Medio 2013 kon het vijftal het niet eens worden over de muzikale toekomst van de band en zo bleef alleen het gitaristenduo Toby Stewart en Marc Matthews over. Er werden audities georganiseerd en binnen enkele weken waren er een nieuwe drummer, bassist en zanger gevonden. Het resultaat van deze nieuwe line-up is een band die een veelzijdiger geluid laat horen, met als meest opvallende verandering de introductie van clean vocals.
Er waren heel wat luistermomenten voor nodig om het debuutalbum te vergeten. Het strakke geluid van de slaggitaren en de ritmesectie is gelukkig wel overeind gebleven. Voor het nieuwe album is gewerkt met producer Karl Groom (Dragonforce, Threshold). Muzikaal is het een mix van verschillende stijlen, overgoten met het typerende gitaargeluid van Paradise Lost. De nieuwe frontman Matthew Mead combineert grunts met cleane zang, bassist Aaron Preston verzorgt de backing vocals.
De titel van het album doet al vermoeden dat de themas niet erg vrolijk zijn en dat blijkt ook wel uit de tracklist. Door de strakke riffs, grunts, intense screams en het melancholische geluid van de leadgitaren, kun je de ellende bijna voelen. Dat komt het sterkst naar voren in Curse the Sorrow. En toch is het absoluut geen deprimerende muziek. De band is er goed in geslaagd een sterk contrast te scheppen door ingetogen, melodieuze stukken en heerlijke gitaarsolos. Richting het einde van de plaat vormt het instrumentale Echoes From a Silent Sky een naadloze overgang naar de titeltrack, een requiem van maar liefst negen minuten.
De nummers zitten over het algemeen goed in elkaar, al zijn sommige refreinen en passages met zang niet heel sterk. Door de volgorde van de verschillende tracks, krijgt het album als geheel wel de neiging om wat eentonig te worden. Een wat sneller, agressiever nummer zou die sleur kunnen doorbreken. Maar wat mij betreft is Engraved Disillusion er opnieuw in geslaagd een prima album neer te zetten. Met name voor liefhebbers van goede gitaarmuziek, die niet terugdeinzen voor grunts en screams, is dit album echt een aanrader.
Tracklist
1. Life Is
2. Embrace The Flames
3. Lost
4. Curse The Sorrow
5. Shadows Run Black
6. No Tomorrow
7. Into Oblivion
8. In Aeternum
9. Echoes From A Silent Sky
10. The Eternal Rest
