Volgens de band zelf is Blodsvept wat minder uitbundig en vooral minder gelaagd uitgevallen dan Nifelvind, maar daar valt bij het swingende titelnummer, waarmee wordt afgetrapt, nog weinig van te merken. Hoewel de riffs inderdaad wat basaler van opzet zijn, zorgen de keyboards voor de aanvullende toeters en bellen. Met het hierop volgende Ett Folk Frbannat krijgen we direct de eerste echte partyknaller op Blodsvept voor de kiezen. Dit nummer gaat live gegarandeerd de nodige voetjes van de vloer krijgen.
Toch laat ook dit album horen dat Finntroll absoluut veel meer volwassen is geworden en het imago als simpele feestband al lang de lading niet meer dekt. Zo blijf ik het knap vinden hoe deze band er keer op keer in slaagt om frivool en zwierig te klinken, zonder ergens in boertige platvloersheid of obligaat zuipgeweld te vervallen. De feestelijkheden zitten vaak vooral in de details verstopt: een olijk trompetje op de achtergrond, een bizar keyboardriedeltje dat zijn intrede doet, een vingervlugge banjo die ineens opduikt (het fantastische Skogsdotter).
De toevoeging van instrumenten als een trombone, trompet en saxofoon zorgt bovendien voor een frisse wind (Mordminnen is een goed voorbeeld). Wederom weet Finntroll dus de valkuil van herhaling te vermijden en dat is knap met een dergelijke toch nog steeds vrij unieke sound. Het maakt Blodsvept misschien niet tot het allerbeste album uit de geschiedenis van deze band, maar wel tot een sterke en verfrissende plaat van een groep die nog steeds als een enthousiast stel jonge honden klinkt, maar dan wel met de bagage aan boord om dat enthousiasme te kunnen verpakken in een elftal meer dan solide nummers, die genoeg interessante details bevatten om ook op de lange termijn te blijven boeien.
Tracklist:
1. Blodsvept
2. Ett Folk Frbannat
3. Nr Jttar Marschera
4. Mordminnen
5. Rsets Kung
6. Skvlarens Dd
7. Skogsdotter
8. Hxbrygd
9. Tv Ormar
10. Fanskapsfylld
11. Midvinterdraken
