Weekend Nachos. Nou hou ik best van nachos, en niet alleen in het weekend, maar van deze Weekend Nachos uit Chicago kon ik niet echt warm worden. Worthless is de derde volwaardige langspeler van deze heren die crusty en sludgy powerviolence uit mijn speakers rammen.
Het begint allemaal redelijk goed met de eerste paar nummers. De productie is lekker smerig en doet eer aan de agressie van de heren. Korte nummers met prima zang die mij terug deed denken aan bands van weleer aan het eind van de jaren ’80: Righteous Pigs, Impulse Manslaughter; helden, wiens platen ik helemaal grijs gedraaid heb toentertijd.
Worthless ontspoort echter nogal bij het nummer The Meeting. Dit nummer eindigt in een bijna drie minuten durende feedback en loopt over (tijdens deze feedback) in het nummer Worthless, zodat je het ook niet kunt overslaan. Tja, heel grappig heren, maar het eindresultaat is dat ik dus beide nummers oversla. Het is niet aangenaam om te horen en al helemaal niet amusant. De nummers die hierna komen, zijn veel langzamer en meer sludge dan grindcore. Nu heb ik de sludge-kant van powerviolence nooit helemaal begrepen, maar dit is ronduit saai te noemen. Vooral het slotstuk Future is een eindeloos herhalen van dezelfde vervelende riff. Ik heb m’n grindcore graag snel en kort, niet traag en slaapverwekkend.
Als ik dan de balans opmaak en bedenk dat ik bijna dertig procent van de nummers oversla, dan kan zelfs de aangenaam korrelige productie deze plaat niet redden, en blijft er een magere voldoende over. De woordgrap met de titel laat ik maar achterwege, want zo erg is het nou ook weer niet, de plaat kent zeker goeie momenten.
Tracklist:
1. Hometown Hero
2. Obituary
3. Black Earth
4. For Life
5. Old Friends Don’t Mean Shit
6. Frostbitten
7. The Meeting
8. Worthless
9. Friendship
10. Jock Powerviolence
11. The Fine Art Of Bullshit
12. Dubviolence
13. You Could Exist Tomorrow
14. Future
