Slechts als u de afgelopen jaren onder een steen heeft geleefd, zal deze recensie u verbazen. Tesseract heeft eindelijk, na jaren ongeduldig wachten van de almaar groeiende fanschare, zijn debuutalbum gereleased, terwijl die plaat toch al ruim een jaar eerder af was. Hoe dat kan? Tesseract begon als eenmansproject van Acle Kahney. Door wat sampletjes online te gooien begon het balletje te rollen en als een lopend vuurtje ging het rond in digitaal metalland. In 2007 zocht de geestelijk vader, die zelf de gitaar ter hand neemt, gelijkgestemden bij elkaar om een volledige band te vormen.
Parallel met Bulb, dat tegenwoordig Periphery heet, ontstond het zogenaamde 'djent'-genre en de hype groeide. Intussen bleek ook dat Tesseract zijn intense muziek live waar kon maken en mede dankzij de optredens op het vaste land (de heren komen uit Engeland) raakten de grote blatenbonzen genteresseerd. Uiteindelijk werd er voor Century Media Records gekozen. Dit leverde ze een tour op met Devin Townsend door de VS en met deze nieuwe plaat op zak is er weer een nieuw tijdperk aangebroken in het Tesseract-imperium. Tijd om nog meer zieltjes te winnen.
Natuurlijk stond een groot deel van de nummers al op die ep van vorig jaar, Concealing Fate. Maar dat wil nog niet zeggen dat deze full-length de moeite niet waard is. Zeker niet als ik je vertel dat er met de in 2008 toegetreden nieuwe zanger Dan Tompkins een nieuwe dimensie is toegevoegd aan de band en met name (hoe kan het ook anders) de zang een nieuwe richting heeft gekregen. Dit is vooral te merken op April dat hij volledig nieuw leven heeft ingeblazen door een geheel nieuwe zanglijn aan te brengen. Schitterend!
Techfreaks zullen Tesseract ongetwijfeld prijzen om hun technische en vooral ritmische hoogstandjes zoals we die kennen van bands als Textures en Meshuggah, maar er is veel meer dan dat aanwezig. In vocaal opzicht is er zeker met die eerste band een sterke parallel te trekken. Tompkins heeft een vergelijkbare afwisseling in bruut-agressief en gecontroleerde cleane zang als Erik Kalsbeek dat had bij Textures. Ook de wisseling in felle metal en rustige sfeermomenten is vergelijkbaar.
Tesseract is echter niet zo'n progband waar je echt voor moet gaan zitten, want ook de liefhebbers van lekkere recht-toe-rechtaan metal komen aan hun trekken. De refreinen en zanglijnen hebben regelmatig een hoog meezinggehalte en het luistert ondanks de complexiteit enorm lekker weg. Precies wat we dus zoeken!
Nou hoor ik de critici al melken: Ja hoor, de zoveelste kloonpoging! Nou, laat ik hen dan gelijk dat kruit ontnemen. Tesseract is wel degelijk anders en weet zich voornamelijk door de ambientstukken te onderscheiden van de eerdergenoemde bands. Wie het niet gelooft, gaat het maar gewoon luisteren. De kenners hebben deze review sowieso niet nodig, die hebben de plaat al lang en breed in huis en hoogstwaarschijnlijk intussen grijs gedraaid.
Tracklist:
1. Lament
2. Nascent
3. Concealing Fate - Part 1
4. Concealing Fate - Part 2
5. Concealing Fate - Part 3
6. Concealing Fate - Part 4
7. Concealing Fate - Part 5
8. Concealing Fate - Part 6
9. Sunrise
10. April
11. Eden
