Dat metalbands nogal eens hun best doen om een opvallende naam te verzinnen, zal geen nieuws voor u zijn. Dat dit niet altijd goed overkomt, is ook net zo nieuw als dat sneeuw koud is en ijs glad. Het valt de Fransozen van deze band echter niet te verwijten dat hun naam in onze taal heel wat anders betekent dan zij ongetwijfeld bedoelden. 'Nicht' wordt in het Nederlands nogal eens als onheuse bejegening jegens de homoseksuele medemens gebezigd. U zult het ze moeten vergeven.

Wat ze niet te vergeven is, is de matige kwaliteit van het album. Allereerst valt het tenenkrommende Franse accent op. Hoe vaak moet het nog herhaald worden: als je geen Engels kan, doe het dan niet! Ok�, ik heb erger gehoord, maar het is alsnog haast onverdraagbaar. En dan die matige grunts, of iets wat daar voor door moet gaan. Nee, blijf dan maar clean zingen. Dat is nog wel goed aan te horen.

De composities zitten in het gothichokje met hier een daar wat toevoegingen uit de doom. En tja, er zijn mensen die dat eerste een homofiel genre vinden, maar de 'grap' over de bandnaam is nu wel weer genoeg uitgemolken. Zo representatief voor dit hokje zijn ze nou ook weer niet. De mannelijke stem vormt namelijk de basis en de sopraan is complementair. Verder is het helaas zonder moeite te plaatsen tussen alle andere probeerprojecten met gebrek aan zelfreflectie. Dit hebben we allemaal al eens gehoord, maar dan beter.

De gitaren klinken goedkoop, net als de drums trouwens. Er zit totaal geen diepte in de mix en die synthesizer, wat doet die hier �berhaupt? Nee qua productie is het hem niet. Het klinkt allemaal net zo vlak als de schaatsbaan in Thialf waar net een zamboni overheen gegaan is.

Vreemde eend in de bijt is Room 19, de vijfde track, dat nog een poging tot een lugubere soundscape doet. Helaas blijkt ook dit niets meer dan een teleurstellende tijdsverspilling te zijn. Een huilende baby met kerkachtige geluiden en ja, wat horen we eigenlijk nog meer...? Het maakt allemaal niet uit want het is net zo nuttig als strooizout in de Sahara.

En toch zit er potentie in deze band. Hoe kan dat nou na zoveel negatiefs? Na een paar keer beluisteren zit er toch wel wat in. Niet veel, maar laten we hopen dat de kritieken van hierboven op het tweede deel van het tweeluik ter harte genomen worden. Intussen hebben ze gelukkig al wel gebroken met de zanger, maar het brakke Engels op de MySpace belooft niet veel goeds. Wellicht, als u van het genre houdt, is het nog het proberen waard. Ik houd u in ieder geval niet tegen, maar u bent gewaarschuwd.

Tracklist:
1. Paralysis
2. Out Of Reach
3. Last Breath
4. Hope
5. Room 19
6. Head Trip
7. Dark Blight