De drie Nederlandse knapen van Isfere maken ook instrumentale muziek en deze EP is het eerste wapenfeit. Wat deze mannen laten horen mag er best zijn, mits je niet vies bent van langgerekte atmosferische passages en minimalistische stukken waar slechts de bas of gitaar een rol speelt. De muzikanten maken regelmatig gebruik van slechts een paar noten, om daar vervolgens enige tijd mee te variren. Zo doet de muziek op bepaalde momenten denken aan post-rock, maar er duiken ook af en toe zware metalriffs op, zoals in het tamelijk robuuste Sky Burial. Isfere gokt menigmaal met minimale middelen op maximaal effect. Dat blijkt in het sterk opgebouwde The Great Barrier wat mij betreft het beste, vooral vanwege de speelse riff die sterk aan Opeth doet denken.
Het plaatje is op hetzelfde moment door de hele band ingespeeld en dat hoor je. Muzikaal klinkt het vanwege de knarsende gitaartoon en droge drumsound bovendien lekker organisch. De aanpak richt zich sterk op het creren van dynamiek en sfeer en dat spreekt ongetwijfeld niet iedereen aan. Het is muziek die vooral in een live-situatie uitstekend tot z'n recht komt, omdat veel passages ruimte bieden voor improvisatie en op die manier een aanzwellend geheel kunnen vormen.
Wel moet ik zeggen dat niet de gehele cd de aandacht weet vast te houden. Als de bandleden hun creativiteit nog meer hadden uitgebuit, dan was een nummer als Iditarod ongetwijfeld wat spannender geweest. Misschien dat ze dat voor de shows bewaren, maar aangezien de cd live in de studio werd ingespeeld, had er hier en daar best wat meer vuur in mogen zitten. Voor deze opnames lijken de heren echter te hebben gekozen voor een vrij kale aanpak, zodat het overzichtelijk blijft. Veel instrumentale groepen doen er immers alles aan om hun muzikale kunnen te etaleren en dat geldt zeker niet voor Isfere. Geen egotripperij, maar puur in dienst van het bandgeluid.
Tracklist:
1. Iditarod
2. Sky Burial
3. 2
4. Angest
5. The Great Barrier
