Poisonblack heeft zich aanvankelijk goed kunnen promoten. Door de door oprichter en gitarist Ville Laihiala vergaarde bekendheid bij Sentenced, wist de band zich met het debuut Escapexstacy goed in de kijker te plaatsen. Een nadeel van deze voorkeurspositie is dat de band zich moeilijk kon ontworstelen van het begrip Sentenced. Goed, Sentenced ligt inmiddels een paar jaar onder de zoden en Poisonblack is alweer toe aan haar vierde album. De hoogste tijd om naar de toekomst te kijken.

Op Of Rust And Bones is Laihiala�s signatuur weer alom aanwezig. De hoofdmoot van het album is harmonieuze, gothic getinte rock met een pessimistische inslag. Het valt op dat er licht wordt afgeweken van de lijn die op voorgaande Poisonblack-albums is ingezet. Het debuut en Lust Stained Despair uit 2006 hebben veel gothicrock kenmerken waaronder bombastische toetsen en refreinen, terwijl Of Rust And Bones een stuk ingetogener is. In die zin heeft het album een persoonlijke aanpak; een aanpak die Laihiala�s gruizige en meevoerende stem bij uitstek kan dragen. De hoogtepunten van deze benadering zijn de weemoedige, bluesy nummers. Nummers als het dromerige maar uiteraard zwartgallige (�I�m only good at destroying braincells�) Invisible, de sterke akoestische versie van My World en Down The Drain dat zo een tweede afscheidsnummer van Sentenced had kunnen zijn. Nummers die ingetogen opstarten, maar gaandeweg steevast ontaarden in een golf van ontlading, ondersteund door schitterende gitaar- en orgelsolo�s. Het gebruik van de Hammond orgel is een waardevolle toevoeging die perfect in het blues beeld past, en daarmee de sfeer van klassieke rockbands als The Animals en Deep Purple benaderd. Deze opmars mag van mij verder doorgezet worden want de orgelstukken starten telkens laat in de nummers, terwijl het instrument zich prima leent voor een prominentere plek.

Naast blues is er ook rock 'n' roll in de vorm van stevige opzwepende nummers. Casket Case schiet hierin door met hakkend gitaarwerk en pakkende toetsen, maar weet een stuk minder te overtuigen dan het gedegen en afwisselende My World. Poisonblack is door de jaren heen redelijk stijlvast gebleven. Op voorgaande albums werd misschien wat meer ge�xperimenteerd, maar Of Rust And Bones biedt alsnog een gevarieerd aanbod omdat er gekozen is voor meer persoonlijke nummers die authentieker voorkomen dan ouder werk. Kortom een veelzijdig album dat de potentie heeft om meer dan alleen Poisonblack- en Sentenced-fans te trekken. Of Of Rust And Bones zich ook kan meten met het laatste werk van Sentenced laat ik aan anderen over.

Tracklist:
1. My Sun Shines Black
2. Leech
3. My World
4. Buried Alive
5. Invisible
6. Casket Case
7. Down The Drain
8. Alone
9. The Last Song
10. My World (Acoustic version)