Helaas werkt dat in de praktijk toch wat anders, want wat vallen deze heren door de mand. Het zegt genoeg dat de atmosferische gitaarstukjes Vanishing en Memories het interessantst klinken; niemandalletjes die bovendien door de producent werden ingespeeld. Stukken beter dan de rest van de nummers, waarin toch de grauwe riffs en lompe stukken de boventoon voeren. Nummers die verziekt worden door brallerig zangwerk en volstrekt inspiratieloze refreinen. Monster bijvoorbeeld, het refrein bestaat uit niets anders dan zeer irritante herhaling van de songtitel. Warnation is al niet veel beter. Hoewel er best wat aardige riffs voorbij komen zit er een tenenkrommend stukje accapella gebrul in dat de compositie volledig om zeep helpt. Drowing In Memories had beter Drowning In Misery kunnen heten, omdat het nummer werkelijk nergens naartoe gaat. Het lijkt een willekeurige aaneenschakeling van doodsimpele gitaarriffs en compleet misplaatste tempowisselingen.

Zijn er geen goede punten dan? Nou ja, wanneer de gitaristen puur ritmisch spelen valt er hier en daar nog wel wat positiefs op te vangen. Violent Revenge vormt ondanks het rommelige middenstuk een kleine uitzondering vanwege de lekker zware gitaarmuur. Verder is het huilen met de pet op. Vooral zanger Victor mag serieus gaan nadenken of hij wel een toekomst heeft als vocalist, want het geforceerde gebulder werkt na een paar minuten al flink op de zenuwen. Het cdtje klinkt dan ook nog eens alsof het is opgenomen in een willekeurig visserhutje nabij Yerseke, dof en krachteloos. Wanneer de band in de toekomst serieus indruk wil maken, moet er nog veel veranderen. Tot die tijd vormt de muziek van Legija zeker geen allesverpulverende stamp op de muil, maar eerder een stinkende natte scheet zoals ze die alleen in Zeeland kunnen laten.

Tracklist:
1. Vanishing..
2. Monster
3. Warnation
4. ..Memories
5. Bleeding No More
6. Drowning In Memories
7. Violent Revenge
8. Sound Of My Return