Onlangs las ik ergens dat het nieuwe album Ox van de band Coalesce ��n van de hardcoreplaten van het jaar 2009 zou zijn. Nu is 2009 een slecht jaar wat betreft hardcorereleases, maar wow, dit moet dan wel heel iets bijzonders zijn was mijn eerste gedachte. Mijn tweede gedachte was echter zoiets van �wacht eens even, Coalesce en hardcore�? De plaat die ik van ze heb (Functioning On Impatience uit 1998) is zeker geen hardcore te noemen. Bij hardcore denk ik altijd aan bands als Sick Of It All, Suicidal Tendencies, D.R.I., Minor Threat, Bad Brains en zo kan ik nog wel even doorgaan. Mijn derde gedachte was om het album eerst maar eens te beluisteren voordat ik een oordeel vel, want misschien, heel misschien heeft Coalesce het roer wel omgegooid en maken de heren tegenwoordig hardcore.

Maar na de eerste luisterbeurt concludeer ik dat Coalesce nog steeds geen hardcore maakt en dat de muziek van Coalesce nog steeds Coalesce is. Straks gaan we Slayer ook nog Death Metal noemen, of Funeral Mist een gospelband. Er is niets mis met al die verschillende stijlen en dwarsdoorsnedes, dit maakt het leven zeker wat makkelijker, echter je mag toch ook wel een beetje op de goede weg geholpen worden door hetgeen er in bladen/internet geschreven wordt. Ik ben dan ook blij dat het gezegde �Wie niet horen wil moet voelen� mij met de paplepel is ingegoten. De muziek van Coalesce valt eerder onder de noemer math/metal-core en de band heeft raakvlakken met bands als The Dillenger Escape Plan, Underoath, en Nights Like These en dat is hele andere kost dan een Minor Threat of Agnostic Front.

Afijn zover het geneuzel, nu de inhoud en die mag er best zijn. Na een break van ongeveer tien jaar heeft de band besloten het vuurtje weer aan te steken en laat het met Ox wederom een zenuwslopende hersenbeuker op de mensheid los. Veel veranderingen zijn er niet ten opzichte van de eerdere albums, ze zijn hun sound trouw gebleven en hebben het alleen nog ietwat geperfectioneerd. Gebleven zijn dus de aparte songtitels, de korte technische en beukende composities en de wilde heftige vocalen.

Openingstrack The Plot Against My Love spuugt je de felheid en agressie gewoonweg in het gezicht. Gelukkig heeft de band een aantal rustpuntjes ingelast (o.a. accoustisch getokkel op When Satire Sours), hetgeen de luisteraar even de tijd geeft om weer op adem te komen. Dit is echt zo�n plaat die je heen en weer slingerd, maar waar je aan het eind zoiets hebt van �OK nu eerst even een biertje�. Coalesce hanteerd op de meeste nummers een identiek tempo, het is geen speed maar meer een opgefokt uptempo. De gitaren janken en er zijn van die typische gitaartrucjes te horen op Ox.

Echte uitschieters zijn er niet op het album, daarvoor liggen de nummers toch iets teveel in het verlengde van elkaar. Wellicht is dat dan ook een kritiekpuntje dat de band zich eigen mag maken. Met nog ietwat meer �echte� nummers in het repertoire komen de kwaliteiten van de band nog meer tot uiting. Wellicht dat ze het over tien jaar nog eens proberen.

Tracklist:
1. The Plot Against My Love
2. The Comedian In Question
3. Wild Ox Moan
4. Designed to Break a Man
5. When Satire Sours
6. The Villain We Won�t Deny
7. The Purveyor of Novelty and Nonsense
8. In My Wake, For My Own
9. New Voids In One�s Resolve
10. We Have Lost Our Will
11. Questions To Root Out Fools
12 .By What We Deny
13. Dead Is Dead
14 . There is a Word Hidden in the Ground