Het is een vreemd allegaartje van stijlen wat de Amerikaanse band Hauk ons hier op deze EP voorschotelt. Folk, symfo, progressive en power vliegen de luisteraar om de oren, maar geen moment lijkt er enige coherentie in het geheel te zitten. Dit kan misschien liggen aan het feit dat de nummers onderling te weinig samenhang vertonen, maar ik denk dat het voornamelijk komt door het feit dat alles bijzonder onstrak is ingespeeld dat ik meer het idee heb naar een jamsessie te luisteren.
De niet bijster toonvaste, aan James Hetfield herinnerende zang van dhr. Hauk zelf is zelf al geen bijzonder genot om naar te luisteren, maar het zijn voornamelijk de snerpende, valse of uit de maat gespeelde solos die de boel echt vergallen. Combineer dit met een vervelende, zoemende productie waarbij voornamelijk de kinderlijke keyboards irriteren en je hebt niet direct een product wat je mensen aanraadt.
Jammer op zich, soms lijkt het alsof de band ergens een goed idee heeft wat er echter niet uit wil komen. Met een betere productie, betere composities, betere technische vaardigheden en een aantal zanglessen ben ik benieuwd wat er nog uit zou kunnen komen.
Tracklist:
1. To Hear The Trumpets Call
2. Love Song #4 (Burn Rome)
3. Lamentation
4. Raven Wings (Thrashing Ravens Mix)
