Op Reminiscence staan ''slechts'' vijf nummers. Het mag een cd genoemd worden omdat elk nummer een gemiddelde lengte van zeven minuten bedraagt. En in elk nummer ervaar je een muzikale achtbaan. Het gaan van hard naar zacht. Van licht naar duister. Een minuut kan een verschil van dag en nacht hebben met de minuut daarvoor. De ene keer hoor je zware gitaarpartijen met diepe grunts, terwijl je de andere keer rustige stukken krijgt met een zeer sinistere cleane zang.
De composities zijn elk van voortreffelijke kwaliteit. Vooral de harde partijen met de grunts van vocalist Barry Heins zijn geweldig. Tijdens de wat zachtere stukken verheug je er gewoon op tot de grunts weer terugkomen. Maar je doet de rest van de band geen eer aan om alleen veren in het achterste van Heins te proppen. De gitaarpartijen zijn erg goed, de baslijnen prima en de drums lopen erg goed samen met het overige instrumentale geweld.
Toch zijn er nog de nodige minpuntjes aan te merken. Reminiscence is onder eigen beheer uitgebracht en dat is toch aan de productie te horen. De overgangen van hard naar zacht zitten niet helemaal strak in de mix. Het voelt toch een beetje aan dat het gewoon aan elkaar geplakt is, in plaats van dat er een vloeiende overgang in te horen is. Een ander minpuntje zit hem ook in de overgangen. Ondanks het erg goed klinkt voelt alles nog een beetje onwennig aan. Als je net een hard stuk luistert is het dan toch jammer dat het opeens overschakelt naar een veel zachter stuk. Vooral omdat de grunts erg goed zijn.
Maar Apparition mag zeer trots zijn op dit resultaat. Met de onorthodoxe benadering van metal en de orginaliteit scoren deze Hagenezen handenvol punten. Als ze voor hun volgende plaat nou nog even voor een betere productie zorgen, dan kan de band uitgroeien tot n van de beste metalbands die dit land te bieden heeft.
Tracklist:
1. Epitome Of Confusion
2. Echoes
3. Civilisation Obsolete
4. In Sha Allah
5. The Great Divide
