Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik k de vorige albums erg sterk vond. De band richtte zich meer op het fabriceren van strakke, modern klinkende metal, waarbij de warmte en melodie van de eerdere albums weliswaar af en toe iets naar de achtergrond verschoven, maar de band (althans wat mij betreft) een prima balans wist te vinden. Dat Rise Of The Tyrant gretiger dan ooit klinkt, hangt niet alleen samen met de tweejarige sabbatical van gitarist Christopher Amott (die volledig opgeladen begon aan dit album), maar is ook te danken aan de geweldige productie van Fredrik Nordstrm, die Rise Of The Tyrant van een transparant, warm en traditioneel metalgeluid voorziet, in tegenstelling tot het wat meer mechanische geluid van Andy Sneap op de twee voorafgaande albums.
Door die warme productie klinkt Rise Of The Tyrant dus behoorlijk afwijkend van zijn voorgangers, maar op muzikaal gebied is er eigenlijk helemaal niet zo veel veranderd. Het belangrijkste verschil is gesitueerd in de kwaliteit van de composities. Waar de vorige albums hier en daar toch nog een vullertje bevatten, knalt op Rise Of The Tyrant ieder nummer, waardoor het heel moeilijk wordt om favorieten te kiezen. Zo doen de eerste zeven nummers eigenlijk nauwelijks voor elkaar onder, dankzij de geweldige riffs en hooks die ieder nummer bevat.
Met Rise Of The Tyrant maakt Arch Enemy wederom een stap vooruit naar de absolute top. Het album mag dan wellicht niet al te origineel zijn, maar de composities zijn geweldig, er staat geen zwak of matig nummer op het album en bovendien blijft het als secondelijm in je cd-speler plakken. Petje af dus voor deze heren en dame.
Tracklist:
1. Blood on Your Hands
2. The Last Enemy
3. I Will Live Again
4. In This Shallow Grave
5. Revolution Begins
6. Rise of the Tyrant
7. The Day You Died
8. Intermezzo Libert
9. Night Falls Fast
10. The Great Darkness
11. Vultures