Metal is geen uitzondering op deze levensles. Bands met namen waar u zonder pardon van aan de race gaat, met muziek waar u accuut van verstopt. Maar in het geval van de IJslandse Changer kan ik u voor de verandering annonceren dat deze band haar naam verdomd goed waar weet te maken. Verdomme, nou!
Uiteraard death metal gerelateerd, wat had u anders verwacht?
Bij Odin, hoe de fuck breng je zo'n band fatsoenlijk in kaart? Om te beginnen door te zeggen dat Changer altijd al op de experimentele tour is geweest. Op extreem gebied weliswaar, maar bepaald doorsnee heeft de band nooit geklonken. En nu, twee full-lenghts en een ep later, laat de band zien het goochelen nog lang niet verleerd te zijn.
Wel gaat Changer op Breed The Lies zorgvuldiger om met de muzikale veranderingen dan voorheen. De cleane stem is godzijdank ingevroren, of misschien wel afgeknald, want als ik mij ergens aan kan ergeren, is dt het wel. Death metal moet verpulveren, en dat doet een gruntloze stem zelden. En dat hebben de heren van Changer zich dus blijkbaar ook ingeprent.
Goed, geen cleane stem dus. Wel een rauwe, diepe, messcherpe grunt, ter afwisseling (want Changer zou Changer niet zijn) aangevuld met een hogere variant. De muziek, daar kunnen we uren over doorlullen. De lage noten worden gecopuleerd aan een hoop wispelturigheid. Zowel qua snelheid als qua techniek als qua riffs als... qua alles, eigenlijk. Changer houdt duidelijk niet van eentonige klanken en bewijst met Breed The Lies maar weer eens dat extreme muziek behoorlijk gevarieerd kan klinken, zonder vervelend te worden, wat ik persoonlijk gauw vind van bands die te veel van de hak op de tak springen. Changer vermijdt dat, ontdanks de vele muzikale wendingen, op een simpele doch slimme manier: het totaalgeluid blijft constant, hoewel er binnenin van alles gebeurt. Hoewel er muzikaal van alles aan de hand is, wordt dat op het eerste gehoor wat onderdrukt door een solide geluid die niet opeens van laag naar hoog gaat, of andersom. Wat u hoort is een verschrikkelijk lomp en log potje metal, maar u hoeft slechts een fractie beter te luisteren en de verborgen muzikale geheimen gaan zich openbaren. En al luisterend naar het openingsnummer Breed The Lies denkt u nog: "joepie, een rode draad!", maar al tijdens de opvolger Recaptured Sanity denkt u: "fuck de rode draad!", en gaan alle remmen los.
En als de stilte u na de vier nummers dreigt in te sluiten, denkt u: "Fuckkk...REPEEEAAAAAAAAAAAAT!!!!!!!!!!"
Tracklist:
1. Breed The Lies
2. Recaptured Sanity
3. Path Of Anguish
4. Odium
