Het hebben van succes heeft, zowel voor fans als voor de betreffende artiest(en) zelf, ook zo zijn nadelen. Sommige muzikanten kunnen de weelde niet dragen en zien om talrijke redenen een veelbelovende carri�re spaaklopen. Fans daarentegen moeten vaak erg lang wachten op een nieuwe release van hun lievelingsband, omdat de platenmaatschappij er op staat dat eerst die vorige plaat volledig moet worden uitgemolken voordat aan nieuw werk begonnen kan worden.

Voor het Italiaanse Lacuna Coil geldt het laatste. Nadat �Comalies� in 2002 werd uitgebracht is het snel gegaan voor het door Cristina Scabbia aangevoerde gezelschap, en niet alleen in Europa. In 2004 was het d� sensatie op Ozzfest, toch het grootste rondtrekkende metalcircus van de VS. Na dit succes volgde nog enkele tours door de States, terwijl het geduld van de fans van het eerste uur ernstig werd beproefd. Vier jaar na �Comalies� wordt hun loyaliteit middels �Karmacode� eindelijk beloond.

Na een enkele luisterbeurt concludeer ik dat �Karmacode� nogal veel van hetzelfde is ten opzichte van de voorganger. Toch blijkt er na meer draaibeurten meer onder de oppervlakte te schuilen dan ik aanvankelijk dacht. Lacuna Coil is gegroeid, en niet zo�n beetje ook. Bassist Marco Zelati is veel nadrukkelijker aanwezig dan ooit tevoren en heeft zich een stijl aangemeten die lijkt op die van Korn-bassist Fieldy. Goede voorbeelden hiervan zijn de rocknummers �To The Edge� en �What I See�, waar hij zo'n beetje de hoofdrol voor zich opeist met zijn aanstekelijke getokkel.

In vergelijking met eerder werk van dit zestal zijn er meer nuances, zoals korte tempoversnellingen, subtiel drumwerk en bescheiden gitaarsolo�s aangebracht. Daarbij is ook zangeres Cristina Scabbia vooruitgegaan en klinkt ze veelzijdiger dan ooit. Waar de kleine schoonheid in het verleden misschien wat eenzijdig klonk lijkt ze nu feller van zich af te bijten en klinkt ze in sommige nummers meer als een echte rockchick. Zanger Andrea Ferro blijft niet achter. Hij wisselt Scabbia weer veelvuldig af en zijn prestaties zijn degelijk als altijd.

Goed nieuws ook voor degenen die hoopten op een nummer in het Italiaans: alle positieve reacties op �Senzafine� heeft de groep niet koud gelaten en in de vorm van �Without Fear� is eindelijk weer een nummer met Italiaanse teksten terug te vinden.

Om het heel simpel te zeggen is �Karmacode� een logische opvolger van �Comalies�. De meeste nummers beginnen met die typische keyboardgeluiden die onderhand een handelsmerk zijn geworden. Verder zijn alle nummers zonder uitzondering van hoge kwaliteit. De Depeche Mode-cover �Enjoy The Silence� is aardig, maar had van mij niet gehoeven.

Het was even wachten, maar met �Karmacode� heeft Lacuna Coil een uitstekend album gemaakt, dat zeker niet onder doet voor �In A Reverie�, en dat door zijn veelzijdigheid zelfs beter is dan �Comalies�. De fans hebben weer een plaat om van te genieten, nu maar hopen dat er niet weer vier jaar overheen gaat alvorens er nieuw materiaal in de schappen ligt.

Tracklist:
1. Fragile
2. To The Edge
3. Our Truth
4. Within Me
5. Devoted
6. You Create
7. What I See
8. Fragments Of Faith
9. Closer
10. In Visible Light
11. The Game
12. Without Fear
13. Enjoy The Silence