Maar is dat wel bewust gedaan? Ik kan me namelijk geen grote platenmaatschappij indenken die hier zijn vingers aan brandt. Het zit namelijk zo. Mercury Rain is een heavy metalband die voornamelijk erg duistere nummers schrijft. Logge en diepe gitaarriffs met een gotische inslag creren een inktzwarte sfeer, die wellicht ook liefhebbers van extremere genres zal interesseren. De mix is al net zo heavy, wat in dit geval wel betekent dat het minste tweaken van de bass instellingen op de stereo kan leiden tot een bulderende massa herrie. Klauwtjes af van die knoppen dus.
Volgens de band is "St. Matthieu" een album vol symbolen. Leven en dood, liefde en berouw, rede en passie. Geenszins lichte kost maar niet erg bekoorlijk, dat moet ik toegeven. De langere nummers willen al snel in zich herhalende opeenstapelingen van riffs verzanden, die zorgen dat veel composities vuurloos ten onder gaan. De solo's zijn op z'n minst uitdagend, maar in tracks die van uitbarstingen verstoken blijven heeft menigeen geen zin om die af te wachten.
De zanglijnen zijn onder handen genomen door Sonia Porzier, een dame met een mid/lage stem die niet altijd even goed rijmt met de muziek. Ondanks dat mademoiselle Porzier redelijk op de vlakte blijft zijn vergelijkingen te trekken met Nightwish ten tijde van "Angels Fall First".
Mercury Rain zal getuige bovenstaande opsomming geschikt zijn voor een slechts beperkt publiek. Allesbehalve slecht, maar de minpunten zullen veel mensen weerhouden van onverhinderd luistergenot. Mooie poging, maar een heel album valt toch wat te zwaar.
Tracklist:
1. Tales From Beyond
2. Sanctuary
3. The Messenger
4. Shadow's Scent
5. Chimaera
6. Sortileges
7. Eldritch Mirror
8. Heaven in Sunset
9. St. Matthieu
