De naam Devin Townsend op een cd, als artiest, producer of zelfs in de bedanklijst, staat al enige jaren garant voor een goede cd. Over smaak valt natuurlijk niet te twisten, maar feit is dat de Canadese workaholic in zijn muzikale carri�re geen slecht product op de markt heeft gebracht. Die constatering geld natuurlijk het meest voor Strapping Young Lad, dat met Alien nu zijn 4e cd (als je de live-cd No Sleep... niet meerekent) op de markt gooit. Toch was de spanning onder de Strapping-fans bijna te ruiken in de dagen voor de release-datum. Wat zou Townsend nu uit zijn hoge hoed toveren?

Omdat beschrijvingen als "een allesverpulverende metalmachine met de meest maniakale vocalen die een menselijke stem kan voortbrengen" en "het krachtsequivalent van een sonische TGV die op topsnelheid dwars door een fragiele vlinder heenrijdt" waarschijnlijk bekend klinken zal ik proberen iets specifieker te zijn. Kort gezegd: Alien klinkt als een logischer opvolger van City (1997) dan het in 2003 verschenen S.Y.L. Dat zit hem niet in de laatste plaats in de enorm krachtige productie die Townsend de plaat heeft meegegeven. Waar S.Y.L. af en toe wel erg analoog klonk, met als grootste minpunt het vrij doffe drumgeluid, is Alien duidelijk met de nieuwste digitale technieken opgepoetst, waardoor Strapping Young Lad weer klinkt als het kanon dat de band hoort te zijn.

Ook compositorisch is Townsend weer wat teruggegaan naar de dagen van City. S.Y.L. bestond voornamelijk uit rechttoe-rechtaan industrial thrashnummers, die zwaar leunden op de snelle polka's van Gene Hoglan en de zanglijnen van Townsend. Op Alien lijkt het compositorische patroon weer wat meer op complexe nummers als Home Nucleonics en All Hail The New Flesh (beiden van City), met meer tempowisselingen en een grotere vrijheid voor de drums. De eerder genoemde Hoglan maakt van die vrijheid op zo'n overdonderende manier gebruik dat ik Tony Laureano en Nick Barker in gedachten al wit zie wegtrekken. Zeker als je leest dat hij de partijen in drie dagen en zonder clicktrack inspeelde. Ook de maistro zelf is weer gigantisch op dreef en brult in songs als Shitstorm en Possessions zoals hij nog niet eerder deed.

Natuurlijk is de nieuwigheid van dit soort metal er na vier platen wel een beetje af en ik kan ook niet zeggen dat Alien eenzelfde impact op mij had als City dat had, maar over het geheel genomen is het wel een betere plaat. Ik ben dan ook echt blij als ik bij Two Weeks even rust mag nemen na al dat geweld (om met het moordende Thalamus weer bruut verstoord te worden) om de monsterlijke kracht van Strapping Young Lad even goed te laten bezinken. Hier rest niets dan diep, zeer diep respect.

Tracklist:
1. Imperial
2. Skeksis
3. Shitstorm
4. Love
5. Shine
6. We Ride
7. Possessions
8. Two Weeks
9. Thalamus
10. Zen
11. Info Dump (outtro)