Je moet lef hebben om te zeggen dat je de hoop van metal bent. Lef die pas gerechtvaardigd is als je ook daadwerkelijk een fatsoenlijk product neer heb weten te zetten. Zeker in een land als Finland moet je wel heel wat in je mars hebben, wil je de grote en gevestigde namen overtreffen.

Miseria is zo'n band met overdreven veel zelfvertrouwen in de biografie. Van die belofte is weinig terug te vinden in de melodieuze metal die Miseria speelt. De muziek is vooral erg basic, rechtlijnig gitaarwerk waar keyboards een melodie aan proberen te hechten. Vooral landgenoten zijn van belang geweest voor het totaalgeluid, getuige de Finntrollachtige folky melodie�n in "Whispering Cry". Op de (internet)bonustrack is te horen dat dat nummer een stuk beter klinkt met grunts. Ook nog.

Over zang gesproken, die wordt verzorgd door twee personen. Virpi �kkinen, de dame, valt genadeloos door de mand in de afsluiter "Into Despair", en ook in de overige nummers wekt ze niet veel meer belangstelling dan de gemiddelde Idolsdeelnemer. Joni Kantoniemi laat wat dat betreft meer indruk achter. Zijn megastrot doet aan een gladdere Marko Hietala denken, met een lekkere funky ondertoon. Zo'n stem zou ik bij meer powermetalbands willen horen.

Om ook echt potten te gaan breken in de toekomst zal er toch wat creatiever gemusiceerd moeten worden. Laat die grunts wat meer horen en neem een extra zangles. Tot die tijd, exit Miseria.

Tracklist:
1. Silence Within
2. Whispering Cry
3. Myself To Steal
4. Soulbound
5. Into Despair